Alex’le kazanılan ilk gol öncesi pozisyon penaltı mı, biraz tartışılır gibi geldi bana. Kezman ikinci Fener golünü atarken, çok zorlanmış olacak ki, doruklara çıkan sevinç gösterisinde bulundu. İyi futbol oynamaya gayret sarf etti. İyi niyetliydi. Ama attığı gol sonrasında kaçırdıkları da bir hayli çoktu. Bu gol öncesinde Kezman’ın pozisyonu ofsayt mı değil mi tartışmasını bilirkişilere bırakmak isterken, hani ahkam kesen bildiklerimize, gene de ben ofsayt değildi diyorum.

Gençlerbirliği Oftaş’ın direkten dönen topları, Fenerbahçe’nin şans topu oldu. Sahanın en iyi oynayan oyuncusu bana göre Aurelio’ydu. çok top çaldı, kibar hırsız gibi. Bir başına sahanın her yerinde varlığını olumlu bir şekilde hissettirdi. Alex’in attığı ilk penaltı golünü de yaptıran oldu.

Roberto Carlos’un bu maçta atmış olduğu üçüncü Fenerbahçe golü ise tam ona yakışan sertlikteki vuruşu sonucuydu.

Herkes gibi ben de Maldonado’yu izlemek istedim. Bu maçta gördüğüm kadarıyla riskten uzak, ayağındaki topu en yakın arkadaşına veren, hiçbir şekilde rakip yarı sahasına gitmeyi düşünmeyen çakılı bir ön libero görüntüsü verdi. Alex ile Kezman, attıkları birer gollerin yanı sıra çok da gol kaçırdılar.

Gençlerbirliği Oftaş, İlhan’ın kafa golüyle Fener kalesinde görüntü verirken, Fenerbahçe savunmasının böylesine çok adamlı seyirci kalması, futbolumuzun makus talihi olarak devamede gelmeyi sürdürdü.

Fenerbahçe her nedense bundan önceki çok farklı kazandığı maçların rahatlığı içerisinde değildi. Gereksiz zamanlarda gerildiler. Edu, Roberto Carlos ve Alex’le alışık olmadığımız stres yaratan ve futbollarını takıma yansıtan şekiller veren oldular.

Deivid iyi futbolcu, belli ki top ayağına yakışıyor. Ama ikili mücadelelerden kaçıp, zaman zaman da girdiğinde selpak gibi dağılıyor. Kısacası Fener çok koşan, topu ayağa oynayan takım oyununa özen gösteren Oftaş karşısında yetenekli, yetenekli olduğu kadar tecrübeli futbolcularıyla, bireysel yetenekleriyle bu maçı bu skorla bitiren oldu.