Önce “Yunanistan borçlarını gizlemiş” dendi.
Mevzu bir güven sorunu olarak sunuldu.
Ancak mesele “Yunanlılar AB’yi kandırmış”ın ötesine geçti.
Borcu bini aşmış -ve aslında fiilen batmış- bir kamu maliyesi vardı ortada...
Yani yapısal ve derin bir problem...
Lakin Avrupalı liderler önce “Yunanistan’a su bile yok” dediler.
Sonra dönüp “para vermeyiz ama borç bulursan garantör oluruz” dediler.
Baktılar ki mesele vahim, “40 milyar euro kaynak verelim”e, olmadı “IMF de katılsın 110 milyar euro verelim”e kadar uzandı mevzu...
Tabii zaman ilerledi, piyasalar, borç verenler AB’nin bu basiretsiz tavrından huzursuz oldu.
Kriz derinleşti.
Portekiz, İspanya, İrlanda derken, İngiltere’ye dayandı mali kriz korkusu...
***
İki ay önce Yunanistan’a 50 milyar dolar vermekten imtina eden euro ülkeleri, şimdi birliğin geleceğini karartan krizin önünü almak için 1 trilyonu gözden çıkardı.
Üç birim güç ve çaba sarf ederek önünü alabilecekleri bir sorunu, kararsızlık, vizyonsuzluk ve basiretsizlik yüzünden şimdi 30 birim harcayarak çözmek zorundalar...
Çözebilecekleri de şüpheli...
***
Avrupa Birliği küresel krize, en büyük iki ülkesinin başında çok kötü ve geleceği okumaktan aciz yöneticiler varken yakalandı.
Sarkozy de Merkel de iyi birer yerel politikacı olabilirler.
Ama AB ölçeğinde, hele de küresel çapta çok kötü, hatta berbat iki yönetici ikisi de...
Bırakın ana trendleri, konjonktürü bile okumaktan acizler...
Türkiye’nin 10 yıl sonraki üyeliğine itiraz etmekten, burunlarının ucunu göremeyecek haldeler...
Arkaik ve katiyetle yeni çağa uymayan birer yerel politikacı ikisi de...
Lakin biri Almanya’nın, diğeri Fransa’nın, yani AB’nin en büyük ekonomisinin başında...
Düşünün ki iktisadi ve siyasi birlik olan AB’nin en büyük iki bileşenini, ulusalcı ve ayırımcı iki siyasetçi yönetiyor.
Bir fıkra vardır: Zorla cenaze namazına imamlık yaptırılan Bekri Mustafa, “Bekri cemaate imam oldu deyin, dünyanın halini anlarlar” demiş.
Sarkozy ve Merkel de o hesap...