Sevgili Ergun Babahan’ın, Pazar günkü yazısı, Zeki Müren’e “Paşa” dendiğini hatırlattı bana. Gittiği her yerde “paşam... paşam...” diye karşılanırdı.

Zeki Müren, içki içmediğinde, tam anlamıyla bir beyefendiydi.

Ama ikinci içkiden sonra, ağzını açtı mı, aklı başında olan kaçacak delik arardı.

Rahmetli Zeki Müren’le televizyon programı da yaptım doksanlı yılların başında, dönemin en çok satan gazetesi Günaydın’da bir hafta boyu yayınlanan ve ilk kez eşcinselliğini açıkladığı söyleşiyi de yayınladım...

Daha “Sanat Güneşi” olmadan, deve kuşu tüyleriyle süslü, payetlerle bezenmiş elbiselere girmeden tanıştığı bir pilota nasıl aşık olduğunu, aşkının, kısa bir süre de olsa, karşılık bulduğunu ama pilotun, eşi ve çocuklarını yanına alarak Kanada’ya göçtüğünü anlatırken hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı. Tabi bu görüntüleri kurguda çıkardım, yayınlamadım.

Ölüm konusunda söyledikleriyse ilginçti:

“Sevdiğinle birlikte olamadıktan sonra yaşamanın pek bir anlamı kalmıyor. Hele hastalık yakanızdan düşmüyorsa. Gut hastalığı nedeniyle yapılan onlarca Kortizon iğnesi, böyle, af buyurun, fil gibi şişmeme neden oldu. Yerimden kalkıp bir odadan diğerine yürürken çektiğim acıları, ağrıları anlatamam efendim... Bu yaşamak mı sorarım size? Buna, olsa olsa, gün doldurmak denir.

“Bazen, günlerim de çilem de dolsa diye dua ediyorum.”

Zeki Müren’in son söyleşisi, son televizyon programıdır bunlar.

Sonra Bodrum’daki evine kapandı. Kimseyle görüşmedi; hayranlarına da basına da kapısını kapattı. Ta 24 Eylül 1996’ya kadar. Ödül almak için İzmir’e gitti...Televizyonda, milyonlarca kişinin önünde, sapsarı yüzü, titreyen dudaklarıyla teşekkür etti, soyunma odasında fenalaştı ve bu dünyaya veda etti...

Biliyor muydu TRT’nin ilk şarkısını okuduğu mikrofonu armağan ederken heyecanlanacağını, yüreğinin buna dayanmayacağını? Olabilir... olmaya da bilir.

Ama yaşamak istemediği bir gerçekti. O aşık olduğu pilot, Kanada’ya göçtüğü gün ölmüştü aslında Zeki Müren. Yıllarca uzatmaları oynadı bence... Allah rahmet eylesin.