Yemin etmeyen milletvekilleri fenomeni, gündemimizin mutlak konusu idi. Zira demokrasi tarihinde pek de görülüp işitilmiş şeylerden değildir. Gündem birden değişti. Fenerbahçe gibi Osmanoğulları şehzadelerinin başkanlık ettiği bir takımın adı ile iğrenç şike kavramı yan yana geldi. Konu olarak başköşeye oturdu. Hâlâ inmek bilmiyor. Yepyeni bir hükûmetimiz oluştu. Şike bahsi sürüp gidiyor.
Biz böyledir diye şike üzerinde duracak değiliz. Gazetemizin sayfalarında spor sütunlarının birinci derecede uzmanlarının yazdıkları dışında sözümüz olmaz. Politika sütunundayız. Politika yazacağız.
Dış politikanın, devletleri ne derecede derinden etkilediğini sık sık söylerim. Dışımızda gelişmeler gibi görünür, bizi şiddetle etkiler. Son günlerde dikkatimi çeken önemli gelişme, Washington’ın Suriye siyasetinde oldu. Ne oldu?
Başkan Obama, tam bir dönüş yaptı denemezse de, tuttura geldiği direksiyonu dörtte bir kırıverdi: Suriye cumhurbaşkanı Beşar Esad’ın takvime riayet ederek radikal liberal reformlar yapması hâlinde, yerinde kalabileceğini, reformlar için Amerika’dan yardım da göreceğini bildirdi.
Başkan’ın söyleminin, yasama meclislerinden istediği tahsisatı alamaması ile ilgisi açıktır. Amerikalılar, bilhassa Irak ve Afganistan’da akıl almaz meblağlara ulaşan harcamalar ceplerinden çıktığı için, Başkan’ı fazlaca eleştiriyor. Libya sorunu sona ermeden Suriye’de hareketlenmek, bu bakımdan ertelendi. Daha ağırlıklı faktör, bir Suriye harekâtına İran’ın karışmasıdır. Tahran, tehdid üzerine tehdid yağdırıyor. Tehditlerin hepsini, Osmanlı’nın “Acem palavrası” dediği şekilde algılamak gaflet olur.
Washington, Esad’ın bir çılgınlık yaparak Türkiye’ye sataşacağını umuyordu. Gerçi Suriye’nin amansız diktatörü bu hususu tecrübe etti, zira sınırlarımıza çok yaklaştı. Vazgeçti. Özetle, bu coğrafyanın şu sırada temel konusu olan Suriye, inşallah milletvekili yemini ve şike konularından kurtulduktan sonra, büyük ümitler bağladığımız yeni Erdoğan hükûmetinin başlıca uğraşısı olacaktır.