“Bu yılki Davos, göğsümü en gere gere dolaştığım Dünya Ekonomik Forumu olacak” demiş Meral Tamer Milliyet’te. Yazısının başlığı da “İlk kez Davos’ta Türk olmanın keyfini yaşıyorum...”



Anlaşılan, bu yıl Davos’a gitmemek, Türkiye’den gazeteciler için, büyük bir kayıp...



Ben eski bir Davosçuyum; bu sebeple Meral Hanım’ın hislerini çok iyi anlıyorum. Bizim ülkemiz bugüne kadar genellikle etrafında dolaşan veya doğrudan taraf olduğu olumsuzluklarla anılırdı Davos’ta: Kıbrıs sorunu... Ekonomik kriz... Terör... Demek ki, Şeytan’ın bacağı artık kırılmış...



İlk Davos maceramı Turgut Özal ile Andreas Papandreu’nun koridorlarında birbirine rast gelmemek için saklambaç oynadıkları yıl (1988) yaşamıştım. İki lider bir otel odasında biraraya gelip Türkiye ile Yunanistan arasındaki sıkıntıları görüştüler... Soğuk bir kış günü olmasına rağmen, Özal-Papandreu buluşmasından, ‘Davos ruhu’ adıyla anılacak sımsıcak mesajlar çıktı.



Kemter kulunuz da mesajları gazetesi aracılığıyla Türkiye’ye ileten gazeteciler arasındaydım.


Özal döneminde birkaç kez... Ardından Süleyman Demirel ile... Sonraları Tansu Çiller’in peşine takılarak... Mesut Yılmaz’ın da... İsviçre’nin kayak merkezlerinden Davos’ta her yıl düzenlenen toplantıları izledim. 11 Eylül (2001) uğursuz saldırıları ardından, DEF, dayanışma amacıyla toplantısını New York’a taşıdı; yeni kurulan Ak Parti heyeti de katıldı o toplantılara; arkalarına takılan gazeteci grubu içindeydim...



Hayır, Başbakan Tayyip Erdoğan İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres’e “One Minute” çektiğinde orada değildim. Ak Parti hükümetiyle birlikte Davos defteri benim için kapanmıştı çünkü... Davos’u DEF yönetimi tarafından özel olarak çağrılan bir avuç gazeteci izliyor.


Meral Tamer bildiğim kadarıyla hep çağrıldı ve katıldı. Milliyet’ten Osman Ulagay da öyle... Bir de Hürriyet’ten Gila Benmayor... ‘Sürekli Davos’a katılan gazeteciler’ listesi galiba bu kadar kısa... Oysa iş dünyasından toplantılara katılan, Davos’ta boy gösterenlerin sayısı her yıl artıyor.


Başbakan Erdoğan “One Minute” çektiği toplantıda “Bir daha da buraya gelmem” demişti; o gün bugündür gitmiyor. İyi de ediyor. Türkiye’nin ‘edilgen’ hatta ‘sorunlu’ ülke statüsünden uzaklaşıp ‘tavır koyan ülke’ konumuna yükselmesi böylece daha fazla dikkat çekiyor...



DEF, bu yıl Davos’a katılan önemli işadamları ve büyük şirketlerin CEO’larıyla bir anket yapmış; büyük çoğunluğun beklentisi negatif, Türkler’in pozitif çıkmış... DEF yöneticilerinden Robert Greenhil, “Türkiye pek çok yönden güçlü bir model” demiş... ‘Batı’ için model...
“İlk kez Davos’ta Türk olmanın keyfini yaşıyorum...” başlıklı yazısında hislerinin sebebini şöyle açıklıyor Meral Tamer: “Bu yılki Davos, göğsümü en gere gere dolaştığım DEF olacak. Bundan kuşkum yok. Boynumdaki kimlik kartından (Burada güvenlik nedeniyle boynunuzda kimlik kartınız asılı değilse tuvalete bile giremezsiniz), otobüste, sokakta, kafede Türk olduğumu anlayanların yüzünde güller açıyor. Son yıllarda Türkiye’ye gelmeyen kalmamış; bayılmışlar İstanbul’a... Ama yüzlerinde güller açmasının nedeni, ekonomisi % 9’larda büyüyen, işlerin tıkırında göründüğü bir ülkeden gelmiş olmam tabii! (Onlara bizim ekonomik göstergelerin Başbakan Erdoğan’dan korktuğunu, Erdoğan höt deyince faizin de, doların da gerilediğini anlatmadım tabii. Havsalaları almaz diye...)

Öyle ya da böyle gerçek şu ki Davos’ta Türk olmak, dünyanın kreması için artık burun kıvrılan durum olmaktan çıkıp, gıpta edilen duruma doğru emin adımlarla yol alıyor.”

Aslında bu keyfi dünyanın başka yerlerinde yapılan uluslararası toplantılara katılan hemen herkes yaşıyor da, tespitin Meral Tamer’in kaleminden çıkması, Milliyet’te yayımlanması ve özellikle de Davos toplantısı vesilesiyle seslendirilmesi önemli.



Yarından itibaren hava değişebilir. ‘Pop sosyolog’ da boy göstermek (ve Türkiye’ye hayranlık ifade edenlere hadlerini bildirmek) üzere dağa tırmanıyor da...