Bandura ’nın, üç grup çocuk üzerinde yaptığı araştırmanın sonucu şöyledir: Birinci gruba bir film izletilir, filmde oyuncak bebeğe, bir grup çocuk şiddet uygulamaktadır. İkinci gruptakilere büyüklerin çocuklara uyguladıkları saldırgan davranışları seyrettirilir, üçüncü gruptakilere ise saldırgan davranış içermeyen bir film seyrettirilir. Daha sonra bu çocuklar üzerinde gözlem yapılır ve şiddet görüntülerini izleyen birinci ve ikinci gruptakilerin saldırgan davranışı modelledikleri görülür. Üçüncü gruptakiler ise insanlarla ilişkilerinde daha uyumlu ve sakindirler.
Etonokların büyük çoğunluğu saldırganlığın doğuştan gelen bir özellik olduğunu savunurlar. Ancak ruh hekimleri, insandaki şiddet eğiliminin sadece doğuştan gelen bir faktör olarak görülmemesi gerektiğini çünkü büyük oranda öğrenmenin de etkili olduğunu ifade ederler. Günümüzde sadece çocuklar değil, büyükler de aynı şekilde şiddeti öğreniyor ya da şiddete bir şekilde güdüleniyorlar. Medyada sergilenen şiddet görüntüleri toplumun şiddet eğilimini büyük oranda tetikliyor. Nasıl yaşamaları ya da nasıl davranmaları gerektiği konusunda yönlendirilen insanlarda, Allah korkusu zayıflıyor insanlığın birer şubesi olan, saygı, hoşgörü ve tahammül gibi değerler zayıflıyor. Hemen her gün, şiddet ve cinayet haberleri izliyor ve şiddete karşı duyarsızlaşıyoruz. Bütün bunlar çocuklarımızı şiddete karşı kışkırtıyor. Fakat unutmayalım ki, dışarıdan gelen etkiler ne olursa olsun bu insanları biz anneler şekillendiriyor ve hayata hazırlıyoruz. Yani, bazı annelerin şiddeti bir güç olarak gördükleri ve çocuklarını farkında olmadan buna yönlendirdikleri de gözden kaçırılmamalıdır. Mesela, çocuk arkadaşıyla kavga ediyor ve ağlayarak eve geliyor. Anne kapıda çocuğu o vaziyette görünce yakasından tutuyor ve soruyor. Çocuk “arkadaşımla kavga ettim, bana vurdu” diye şikayet ediyor. Anne öfke ile çocuğun yakasını tekrar çekiyor ve “senin ellerin kırık mıydı, sen neden vurmadın, neden dövdürdün kendini, bir daha o sana vurursa sen de ona vuracaksın” diyor.
Çocuklar kendi aralarında kavga edebilirler böyle durumlarda anne çocuğa çözüm yöntemlerini göstermeli ve şiddete fırsat vermemelidir. Mesela çocuk “arkadaşım bana vurdu” dediğinde anne, bu sorunu kendisine ya da öğretmene iletmesini tavsiye edebilir. Ya da çocuğu arkadaşıyla olumlu ilişkiler kurmaya teşvik ederek, sorunu ortadan kaldırabilir. Anneler çocuğun, şefkat, adalet ve merhamet duygularını geliştirmeli ve iyiliğin galip gelmesi için çaba göstermelidirler. Ve anneler şiddeti bir güç ifadesi olarak görmemelidirler.