Çocuk Gözleri

Çocuk gözleri bazen bir kitabın özeti gibi size her şeyi anlatır. Tutar sizi, yüreğinize götürür. Bam telinize dokunur o ışıl ışıl akan masumluğu. O yüzden öğretmen olmak dünyanın en güzel mesleğidir.

Suriyeli bir öğrencimin ukba dolu gözlerine teslim ediyorum yazının bundan sonraki kısmını:

Bugün ezanın ne kadar güzel okunduğunu fark ettiniz mi?

Gökyüzünde uçuşan kuşlarının kanat sesleri, sanki ezanın o nağmelerini daha bir dalgalandırıyordu.

Bizim ülkemizde, ezan sesleri bomba sesleriyle bölünüyor artık. Oyun oynadığımız sokaklar yok. Harabe. Zalimlerin kara gölgesi düşüyor her evin camına. Camlardan güneş değil, artık çocukların bedenleri giriyor.

Sizin yüreğinize, minarelerden yükselen “Allahûekber” seslerinin arasında, annelerinin gözyaşları düştü mü?

Sahi, siz, ezanın muhabbetini taşıyan kuşların kanat seslerine hiç hasretlik çektiniz mi?

Karanlıkların içerisinde tüm umutlarınızı bir valize sığdırıp kardeşinizin sinesinde yaralarınızı sarmanın hicretine düştünüz mü bilmiyorum. Fakat biz, siz olmaya; Asr-ı saadet muhabbetine sığınıp Allah’ın misafiri olarak, gönlünüzde yuva kurmaya geldik.

Selamünaleyküm.

Kuşlarımızın kanatları kırılıp kalbinize gelmeden önce üç katlı bir evimiz vardı. Babam çatısında renk renk yüzlerce güvercin beslerdi.Sabah olduğunu onların haber verirdi bize. Bir ağızdan bilmediğim bir duayı okur gibiydiler. Hepsinin bir adı vardı. Kuşlarımız uçunca babam kanat seslerinden hepsini bir bir tarif ederdi.

Bir evimiz vardı dedim ya. Şimdi anlıyorum ki o ev annem gibi kokuyormuş. Duvarları anne kucağı gibi sarıyormuş bizi. Buradaki evimizde güzel… Ama o ev annemin gelin geldiği ilk yuvasıymış. Ben o evin ikinci katındaki solanda doğmuşum.

Abdest suları dua seslerine karışırdı bizim evimizde. Artık evimiz yok. Zalimlerin bombalarının arasında kaldı. Taşları, kanatları kırılan kuşlarımız gibi yerlere saçıldı.

Kalacak evimiz kalmayınca bir gece Resulûllah (s.a.v.) gibi hicret edip geldik.

Biz, siz olmaya geldik. Çünkü Allah buyuruyor ki: