Geçtiğimiz ay bir döneme damgasını vurmuş başarılı bir sporcuyu, ebede yolculuğuna uğurladık. Kısa boyu ve çevik bakışları ile zihinlerimizde yer edinen milli sporcu Naim Süleymanoğlu dört kere dünya rekoru kırmış, en iyi halterci olarak gündeme oturmuştu. Fakat fani dünyada her şeygeçici. Ne fiziki özellikleriniz, ne elde etmiş olduğunuz başarılarınız ne de ekonomik imkânlarınız kalıcı oluyor. Dünya verdiği her şeyi sizden geri alıyor… Ve son yolculuğunuzda aslında eylemlerinizin dışında hiçbir şeye sahip olmadığınızı anlıyorsunuz. Yaptıklarınızla gidiyor yaptıklarınızla anılıyorsunuz.

Ölüm en etkin söz, en tesirli iz ve her insanın uğrayacağı esrarengiz bir sokak… İnsanoğlu hayattayken acziyetini unutup, kendini yetkin bir noktada görebilir, yoksul ve mağdurları ezerek yükselmeye çalışabilir, yeryüzünde kasılarak kibre kapılabilir. Fakat ölüm karşısında hiç kimsenin direnmeye takatı yok. Ölüm karşısında insan aslında sandığının aksine ne kadar aciz ve çaresiz olduğunu anlıyor.

Fani dünyada gücü ellerinde tutanlar ötekilerin hukukunu acımasızca çiğneyebilirler. Fakat ölüm onların bu kısa vadeli hesaplarını yerle bir ediyor ve onları dünyada yakınlarından dahi geçmedikleri yoksul ve mağdur insanlarla aynı toprağa sarıyor. Ölüm en etkin söz. Ve her gün onlarca insan söyleyeceğini söyleyip sessizce çekip gidiyor. Fakat pek az kişi onların söylediği sözü duyabiliyor. Diğerleri ise dünya ile kurdukları ünsiyetin ebedi devam edeceği vehmine kapılıp umursamaz bir tavır takınıyorlar. Toprakla olan yakınlıklarını unutup başlarını yukarı kaldırıyor ve çocukça hesaplar yapmaya devam ediyorlar.

Peki, nedir ölüm? Ruhun bedenden ayrılması mı? Yok oluş mu ya da? Hayır ölüm bir mekandan diğerine geçiş ve yeni bir diriliş yeni bir yaşamın adıdır. Ölüm mutlak adaletin tecellisi ve iyi olanın kötü olandan ayrışacağı sürecin adıdır. Ve aslında ölüm hepimizin yol arkadaşıdır.