Dün eski bir tanıdıkla rastlaştım...

Daha elini uzatırken "ne gerek vardı savaşmaya?" dedi.
Önce bir sersemledim, hani henüz birbirimizin halini hatırını sormamışız...
Ardından sordum: Söylesene, kimle savaşıyoruz?
Kem, küm etti.
PKK/YPG falan diyemiyor tabii.
Baktım ki, "terör koridoru" veya "sınır güvenliğimiz" gibi kelimeleri hiç ağzına almayacak; üstüne bir de "barış havarisi" havası atmaya kalkışacak, "hadi görüşürüz" deyip yanından ayrıldım.
Sonra hatırladım...
Zamanında "çözüm süreci"ne destek veriyorum diye etmediği lafı bırakmamış, üstelik Kürtler hakkında ağır ırkçı laflar etmişti.
Hepsi böyle aslında...
Tanıdıkmış, komşuymuş, şuymuş buymuş; yazarmış, avukatmış, doktormuş...
Ne fark eder!
Ruhen ve fikren dolandırıcı olduktan sonra...

***
Yılların duayen(!) gazetecisiydi güya...
Kalkmış "Evet, savaşa karşıyım" diye başlık atmış yazısına...
Yalan!
"PKK'yla savaşa karşıyım!" yazmak istiyor ama yazamıyor.
Onun yerine bizi güzelim "barış" düşüncesi ve duygusuyla kandırmaya kalkışıyor.
Arkadaş...
Sen değil misin, dağ bayır dolaşıp PKK'ya "sakın silah bırakmayın, güvenceniz silahtır" diyen ve yazan?
Terörist liderlerin ölüm haberini alınca için gittiğin "cennet gibi tatil yerinde gerillaya gözyaşıdöktüğünü" söyleyen sen değil misin?Onu da geçtim...
Daha kasım ayında ABD'nin "artık YPG'ye silah yok" açıklamasıyla "vay vay vay!" diye dalgasını geçip bunun imkânsızlığını ballandırarak yazan kimdi?
***
Bunlar bizi bir anaforun içine çekmeye çalışıyorlar.
İstiyorlar ki, anaforun içinden çıkmak için çırpınırken kafamız karışsın; durduğumuz yerden, yaptığımız işten şüpheye kapılalım...
Ama yemezler!
Geçti o günler.
En çok da buna...
Yani numaralarının artık çakılmasına; itibarlarının beş paralık olmasına, güvendikleri dağlara kar yağmasına sinirleniyorlar.
Bu yüzden çok tehlikeliler ama bir yandan içten içe çürüyorlar ve çürüdüklerinin farkındalar.
Bu tayfaya öfkelenmek haktır ama çok da takılmamak gerek.