Bir edebiyat dergisi çıkarıyoruz. Şairlere verebileceğimiz en iyi yer, derginin kapağıdır.

Birkaç kez başımıza geldi. Şiirini kapaktan yayınlıyoruz. Yetmiyor. Memnun olmuyor. Daha fazlası yok ama istiyor.

Böyle kimseler hayatın her alanında var. Onların gönlünü etmek neredeyse imkânsız. Bunu çok düşündüm. Neden?

Mevcut sisteme göre söyleyelim: Bir siyasetçi için gelinebilecek en üst nokta, cumhurbaşkanlığı makamıdır. Yol arkadaşların seni işte oraya taşıyor, fakat yeterli olmuyor. Niçin?

Onca yıllık şahitliğimizdir: Kendini beğenmiş olana başka bir şeyi beğendirmek güçtür.

***

“Siyasetin doğası gereği” demek suretiyle vefasızlığı normal hale getiriyoruz. İnsandan vefa, merhamet, incelik gibi birkaç güzelliği çıkardığınız vakit geriye ne kalır?

Buraya bir ilave yapalım: Bir yerden ayrılmak ile koparılmak farklı şeylerdir. İlkinde karar size aittir. İkincisi ise sizin dışınızda gelişmiştir. Hayli dokunaklıdır.

Hayat, yerini bulma işidir. Yerini bulamayan veya kaybedenin yön duygusu zayıf olur. Nereye gideceğini, ne yapacağını bilemez. Şaşırır kalır.

Yolun hangi aşamasında olursak olalım; zarardan dönmek korkaklık değildir. Bilâkis cesaret ister.

***

Milletin birliğine, dirayetine, huzuruna, neşvesine katkı yapacak çabaların içinde olmalıyız. Atacağımız adımlar insanları karşılıklı olarak yürütüyorsa, hemen orada durmalıyız.

Bunu kendimiz için söyleyelim: Şahsiyetimiz, yaptığımız işin ve taşıdığımız fikrin gerisinde kalmamalı, uzağına düşmemelidir.

Yazacak çok şey olmasına rağmen böyle bitirelim: Bu topraklarda derenin kuşunu derenin taşıyla avlamak isteyenler her zaman olmuştur, olacaktır. Fakat hesap etmedikleri bir hakikat var: Kuşlar o taşları gayet iyi bilmektedir.