Muammer Kaddâfî, yalnız günümüzde değil, son yüzyılda en uzun iktidarını muhafaza eden diktatördür. Görünüşe göre, sonu geldi. Giderayak Bingazi eyleminde Mossad’la iş birliği yapan Türklerin bulunduğu iftirası ile suyu bulandırmak istedi.
Hiçbir zaman Türkleri sevmediğini biliyoruz. Vaktiyle (Türkler asırlarca Libya’ya egemen oldular, şimdi biz onları amele olarak kullanıyoruz) demiştir. Daha sonra misafiri bulunan bir Türkiye başbakanına hakaret etmiştir. Libya’yı, amiralimiz Turgut Reis, uzun İspanyol hâkimiyetinden kurtardı. İspanyolları kovdu, Libya’yı Katolik Latin ülkesi durumuna gelmenin eşiğinden aldı, ilk beylerbeyisi oldu. Ülke Müslüman kaldı (1551-1911).
Hâricî mezhebinden bir ailenin çocuğu olan Üsteğmen Kaddâfî’nin Bursa’da dinlenen Libya Kralı İdrîs Senûsî’yi tahtından indirip yerine geçtiği günün üzerinden 42 yıl geçti. Kral İdrîs, Millî Mücadelemiz’i desteklemiş, çok Türk dostu, mücessem namus bir Müslüman liderdi. Belki bu faktör, Kaddâfî’nin Türklere karşı sevgisizliğinin sebebidir.
Bütün bunlar geçmişte kaldı, mâzî oldu denirse, onu da kabûl ederiz. Ama Kaddâfî’nin kendi milletinin ordusuna güvenmeyip, iki oğlunun yönettiği Afrika’dan getirilmiş zenci paralı askerlerle halkına otomatik silâhlarla ateş açtırmasını kabûl etmeyiz. Medenî dünya da kabûl etmeyecektir. Bu ne biçim hırstır?
Libya’nın petrol zenginliğini bundan sonra Libyalılar kullanacak. Kaddâfî’nin fantezilerine ve eksantrikliklerine sarf edilmeyecek. Kaddâfî, kendisine Hârûnürreşîd tantanası sağlayan halkını, paralı askerlerine vurdurmayı sürdürürse, Libya’da iç savaş uzayacaktır.
Libya tarihinin bu dönüm noktasında Türkiye’ye iftira edilmeseydi, düşmesine ramak kalmış bir politikacı için bunları yazmazdım. Ancak Libyalılar, bizim kardeşimizdir. Libya’da önemli bir nüfusun kuloğlu olduğunu Kaddâfî elbette biliyor (Libya’da Anadolu’dan gelen yeniçerilerimiz ve denizcilerimizin yerli Arap kızları ile evlenmesinden doğanlara kuloğlu deniyor).