2011 yılının son haftasının ilk günündeyiz. Önümüzdeki pazarla 2012 başlıyor. Yılın son haftası Fransa Cumhurbaşkanı Sarkozy’nin cebinden gene bir Ermeni kartı çıkarması ile sona eriyor. Sonunda işi, serbest eleştiri ve fikir hürriyetinin babası Fransız kültür sistemi ile çarpışmaya getirdi. Fransa’nın geçen asırlarda yetiştirdiği muhteşem dâhilerin ruhları, mutlaka Sarkozy’yi çarpacak!..
Fransa’ya neler kaybettireceği umurunda bile olmaksızın Türkiye-Fransa ilişkilerini çarpıtmaya çalışan zihniyet, hasta bir fikir yapısı gerektirir.
Kuzey Atlantik müttefikimiz ve yenileşme dönemimizde örnek aldığımız Fransa’nın durumu böyle... Komşularımıza gelelim: Suriye hâlâ boşluktadır. Beşar Esad, Tayyip Erdoğan’ın dostluğuna dört elle sarılacağına, Türkiye’den fazla İran’a güvendi. Köhnelikten dökülen Baas zihniyetinden zerre kadar taviz vermedi. Kesip biçmek üslûbunu sürdürdü, sürdürüyor, sürdürecek. Sonunda epey yoluna koyduğuna inandığı Şam halkı bile ayaklandı. Osmanlının Şâm-ı şerîf diyerek şereflendirdiği beldede kan döküldü.
İran’ın dış politika yeteneğini bir tarafa koyunuz, doğu komşumuzun da Türkiye’nin dostça ve mertçe uzattığı eli değerlendiremediği ve değerlendiremeyeceği anlaşıldı. Jeostratejik müttefiklerimizi karşımıza almak bahasına Birleşmiş Milletler’de İran lehine oy kullanmıştık. O kadar zaman geçti. Davranışımızı İran’ı yönetenlerin ters anlam vererek algılamasını hayretle karşılıyoruz.
Türkiye’nin Küçük Asya-Balkanlar-Karadeniz-Kafkasya-Orta Doğu-Akdeniz politikasının gerçeklere oturduğunu İran, elbette biliyor. Ama bu politikanın yanlış olduğunu ileri sürüp bizim de Amerika karşıtı bir siyaset izlememizi istemek ne demek?
İran’ı yöneten devlet adamları, istisnasız diyebileceğimiz bir çoğunlukla Türkçe biliyor, konuşabiliyorlar. Ancak Türkler’le Türkçe konuşmamak, nasıl bir siyasetin gereğidir? 2012, Orta Doğu’da epey olumsuz göstergelerle başlıyor.