Necmettin Türünay

Necmettin Türünay

Türkiye ne yapıyor?

Türkiye ne yapıyor?

Türkiye ile Suriye arasındaki krizi maç seyircisi gibi uzaktan seyreden, ya da ilgili krizi orasından burasından dürtükleyen Türkiye’yi açmaza sürüklemek isteyen garip bir entelijansiyası var Türkiye’nin. Hele bir de Türkiye’nin “Karizmasının” çizildiği edebiyatı yapanlar var ki sormayın!.. Sanki her lâfa lâf yetiştirmek, her jeste de anında mukabele edilmek şartmış gibi bir hava veren bu sınıflara ne denilse azdır.


Öyle anlaşılmaktadır ki bu tür sınıfların dayandığı en büyük argüman, sırf kendi bireysel psikolojilerinden ibarettir. Psikolojilerin kırılganlığını, değişkenliğini eğer bilmesek, hemen herkesin bu anafora kendini kaptırması işten bile değildir. Her halde kamuoyunun duyguları ile nasıl oynanabildiğini hesab eden çevreler, buna meydan vermemek için iyi hazırlanmış olmalılar ki, son Suriye krizinde bölücü terör konusunda olduğu gibi, kamuoyunun karpuz gibi ortasından çatlamasına fırsat vermediler.


Bazıları kötü niyetinden, bazıları da saflığından, NATO’dan Türkiye için lâzım gelen bir desteğin çıkmadığını yazıp çiziyorlar. O sınıflar, her şeyden önce şunu unutmasınlar: Türkiye Suriye krizini NATO’ya taşırken, beşinci madde ile değil, dördüncü madde ile başvurdu. Yani amacı sadece bilgilendirme olup, herhangi bir ortak müdahale talebi bulunmamakta idi. Daha açık ifade etmek gerekirse, Türkiye bu safhada, NATO’nun Suriye meselesine burnunu sokmasını asla düşünmedi. Ayrıca bunu sakıncalı bulduğunu da ifadeden geri durmayalım.


Öyleyse burdaki amaç, Türkiye’nin kendi haklılığını teyid ettirmekle sınırlıdır demek gerekiyor.


Bunu okumamak, bunun farkına varmamak demek; Türkiye’nin Suriye ve Kuzey Irak başta olmak üzere, Bölgesel politikaların da farkına varmamak değil midir? Onun için, bir alanda takip edilen politikalara derinlemesine vâkıf olmadan yapılan yorumlar tepkisel kalmaya mahkûmdur. Ayrıca daralmış ruhların psikolojik tezahürlerinden başka bir şey değildir bunlar.


Burada söylemek istediğimiz hususları daha bir temellendirmek için, Azerbaycan’la yapılan doğalgaz anlaşmasını iyi kavramak gerekiyor. NABUKO’yu tarihe gömen bu anlaşma ilk elde 16 bin, sonra 31 bin, daha sonra da 50 milyar metreküplük bir hacmi ifade ediyor. Türkiye bu anlaşma ile sırf bir boru hattı kirası ile yetinmeyecek!.. Elde edilecek toplam gelirin yüzde yirmisine de doğrudan ortak olacak!.. Siz bunun ne demek olduğunu düşünebiliyor musunuz? Unutmayın ki bu bir ilk!..


Bu anlaşma ile Türkiye, kendisi doğalgaz ülkesi olmadığı halde, dünya doğalgaz piyasalarında büyük söz sahibi olacak. Yarın buna Türkmenistan’ın, öbürgün İran’ın balıklama atlayacağını nasıl olur da unutursunuz? Bu gelişmeler, ilgili ülkeleri Rus emrivakisinden kurtaracağı gibi, Rusya’yı da doğalgaz alanında dominant ülke konumundan bütünüyle çıkaracaktır.


İşte bu realiteyi okumakta zorlanmayan Rus lideri Putin, aynı tarihe denk düşecek şekilde İsrail’e bunun için gitti. Suriye’ye destek konusunda, İsrail’le adeta yeni bir angajmana bunun için girdi. Dolayısıyla Türkiye, Suriye krizi karşısında eli-ayağı birbirine karışmış bir psikoloji ile saçma sapan tepkiler vermek yerine, aynı anda hem Rusya’ya hem de birtakım Avrupa ülkelerine, Azeri doğalgazı projesiyle stratejik bir cevap vermiş oldu. Yani son derece akıllı davranarak, kendi hazırladığı bir projenin sabote edilmesine asla fırsat vermedi. İkincisi de Rusya’nın arabuluculuk rolünün, sahte bir denemeden öteye geçmeyeceğini kanıtlama imkânı buldu.


Eğer bu mesele kavrandı ise, daha bulanık bir alana doğru ilerleyebiliriz demektir. O da Kuzey Irak ve PKK krizi, daha doğrusu da PKK’ya silâh bıraktırılması yolundaki arayışlar!..


Türk basını gelişmeleri özünden takipten ziyade, onu Türkiye ve hükümet aleyhine nasıl dönüştürebilirim mantığı ile çalıştığı için, maalesef at izi, it izine karışıp gidiyor. Meseleler bulanıklaşıyor, milli hislerimizle vıcık vıcık oynanıyor, dahası da günlük psikolojilerimiz asıl stratejik meselelerin önüne bir duvar gibi gerdiriliyor. Hükümet ricali de çoğu meselede, asıl düşüncelerini tezahür ettirmeye imkân bulamıyor. Ayrıca diplomasinin dili de zaten bunu gerektiriyor. Bu arada elindeki kartları açığa vurmanın nasıl bir iflâsa yol açacağının da şuurunda olarak konuşuyor veya konuşamıyor.


Öyleyse size şu kadarını ifade edeyim ki Türkiye, aynen Azerbaycan’la yapılan tarihi anlaşmada olduğu gibi, Kuzey Irak’la da stratejik bir anlaşma için şartları zorluyor, imkânlar yaratmaya çalışıyor. Eğer böyle bir imkân sağlanabilirse, Türkiye’nin burdan elde edeceği payın, Azeri doğalgazının kat kat üzerinde gerçekleşeceğini rahatlıkla ifade edebiliriz.


Peki bu imkân nasıl sağlanacak?


İlk ama ilk şart, PKK’ya silâh bıraktırmaktan geçiyor!..


Öyleyse bir soru daha: Türkiye’nin peşinde koştuğu bu stratejik hedefi boşa çıkartmak isteyenler var mıdır? Veya bu güçler kimlerden oluşmaktadır?


Şu an için bundan ilk rahatsızlık duyan ülkelerin İsrail, Rusya, Almanya ve İngiltere olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.


Bu koronun motive ettiği iki sabotaj dinamosu da, PKK ve Suriye’den başkası değil!.. Bir yandan PKK’yı dürtükleyerek terörü azdırıyor, öbür yandan da PKK’nın silah bırakmasının imkansızlığını kanıtlamaya çalışıyorlar. Bununla sınırlı değil tabii ki!..


Çünkü Suriye’nin çıkışı da bunun mütemmim bir cüzü!.. Türkiye K.Irak’la değil, Suriye ile meşgul olsun istiyorlar.

Önceki ve Sonraki Yazılar
YAZIYA YORUM KAT
UYARI: Küfür, hakaret, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış,
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.
Necmettin Türünay Arşivi