Ço­cuk­lu­ğu­muz Ça­nak­ka­le des­tan­la­rıy­la geç­ti. Her ke­sim­den ço­cuk için na­dir or­tak nok­ta­lar­dan bi­riy­di bu.

Ça­nak­ka­le'de bu­lu­nan her bir fert bi­zim için ula­şıl­maz kah­ra­man­lar­dı. Ön saf­ta çar­pı­şan­lar da, mer­ci­mek çor­ba­sı pi­şi­rip cep­he­le­re ta­şı­yan­lar da.

Ça­nak­ka­le de­ni­lin­ce top­lu­mun her ke­si­mi bir­le­şir, ay­nı duy­gu­yu his­se­der­di.

Sol­cu için de, sı­kı la­ik­çi bi­ri için de, din­dar­lar için de Ça­nak­ka­le bir des­tan­dı. Her bi­ri­miz fark­lı yö­nü­nü öne çe­ke­bi­lir­dik ama ne­ti­ce­de bir­le­şi­yor­duk.

Kur'an kurs­la­rın­da, Köy Ens­ti­tü­le­ri'nde, Halk Eği­tim Mer­kez­le­ri­’n­de, okul­lar­da ay­rım­sız her yer­de Ça­nak­ka­le Des­ta­nı an­la­tı­lır­dı.

Bu yıl Ça­nak­ka­le Des­ta­nı'nın 100. yıl­dö­nü­mü.

Bek­li­yor­dum ki, ye­ri gö­ğü in­le­te­cek, o ru­hu tek­rar bu top­rak­lar­da ye­şer­te­cek bir ruh ik­li­mi oluş­sun.

Bu ik­li­min oluş­ma­ya­ca­ğı­nı ay­lar ön­ce­sin­den fark et­miş­tim. Yi­ne de bir umut...

Ön­ce­ki yıl­lar­dan tek far­kı "100. yıl­dö­nü­mü" afiş­le­ri ve bir­kaç kı­sa ve uzun met­raj­lı pi­ya­sa fil­mi ol­du.

İçim­de­ki son umut­la­rı tü­ke­ten ise dün­kü ga­ze­te­le­rin bi­rin­ci say­fa­la­rı ol­du.

Bü­tün ga­ze­te­le­rin bi­rin­ci say­fa­la­rı­nın ta­ma­mı­nı 100. Yı­lın­da Ça­nak­ka­le'ye ayı­ra­ca­ğı­nı dü­şü­nü­yor­dum. 250 bin şe­hi­de en as­ga­ri ve­fa dü­ze­yi bu di­ye dü­şün­müş­tüm.

Dev­let şan­la­rı­na ya­kı­şır şe­kil­de kah­ra­man­la­rı an­ma­mış­tı. Mil­let de umur­sa­ma­mış­tı açık­ça­sı. Hiç ol­maz­sa oku­muş yaz­mış ke­sim, ya­zar­lar, ga­ze­te­ci­ler, çi­zer­ler Ça­nak­ka­le ru­hu­nu ya­şa­tır­lar di­ye um­muş­tum.

Hey­ha­t…

Bi­rin­ci say­fa­dan her yıl yap­tık­la­rı bü­yük­lük­te ku­tu ha­ber­ler, tek tük ya­zı­lar... Hep­si bu.

Bir iki ga­ze­te­nin dı­şın­da Ça­nak­ka­le'ye hak et­ti­ği öne­mi kim­se ver­me­miş, o ru­hu bir kez da­ha di­rilt­me­nin pe­şin­de kim­se ol­ma­mış­tı.

Her ke­sim­den in­sa­nın bir­leş­ti­ği na­dir nok­ta­lar­dan bi­ri­ni; Ça­nak­ka­le Ru­hu­nu da ka­yıp mı edi­yo­ruz?

Ça­nak­ka­le bu top­lum için ne­den önem­siz­leş­ti? Ne­den sı­ra­dan­laş­tı?

Na­sıl ol­du da böy­le­si­ne duy­gu­suz ve ma­zi­sin­den ko­puk bir top­lum ha­li­ne gel­dik?

Or­tak nok­ta­mız "Ça­nak­ka­le"den çı­kıp "umur­sa­maz­lık" ol­du.

Hiç­bir şe­yi umur­sa­ma­yan bir top­lum ha­li­ne gel­dik. Ne­ler olu­yor, ne bü­yük fe­la­ket­ler ya­şa­nı­yor. Ba­kı­yo­rum kim­se­nin umur­sa­dı­ğı yok.

Gü­ney­do­ğu bö­lü­nür­se umur­sa­ma­ya­cak bir top­lum ha­li­ne gel­dik  ne­re­dey­se.

İyi cep te­le­fon­la­rı­mız, oto­mo­bil­le­ri­miz, lüks ev­le­ri­miz ol­sun, ge­ri­si ne olur­sa ol­sun.

Bu bir fe­la­ket işa­re­ti.

Ço­cuk­la­rı­mız ve ge­le­ce­ği­miz adı­na en­di­şe­le­ri­min Ça­nak­ka­le'nin 100. yıl­dö­nü­mün­de zir­ve ya­pa­ca­ğı­nı hiç dü­şün­me­miş­tim.

Ça­nak­ka­le'yi unut­muş­sak, Ça­nak­ka­le ge­çil­miş­tir.