Ya­zı ya­zan­la­rın ço­ğal­ma­sı kı­ya­met ala­met­le­rin­den bi­ri­si.    İn­ter­net­te ya­zan­la­rı da ka­tar­sak, bu ala­me­tin ger­çek­leş­ti­ği­ne şa­hit­lik et­miş olu­ruz. Ya­zan­lar­dan bi­ri de be­nim.

Yaz­mak hak­kı­nı ver­mek­le il­gi­liy­di es­ki­den. Ya­zı­nın hak­kı­nı ver­me­yen­ler okun­ma­ya­ca­ğın­dan, yaz­ma­ya ce­sa­ret ede­mez­ler­di.

O de­vir geç­ti. Bir tek in­sa­nı bi­le et­ki­le­ye­me­ye­cek ya­zı­lar do­la­nı­yor or­ta­lık­ta. Hak­kı söy­le­mek zor­laş­tı. El­de kor tut­ma­ya ben­ze­ti­len kı­ya­met ala­met­le­rin­den bi­ri ol­du.

İs­tan­bu­l’­un so­kak­la­rı, kı­ya­me­tin pek çok baş­ka ala­me­ti­nin de ger­çek­leş­ti­ği­ni gös­te­ri­yor bi­ze. Es­ki­le­rin ya­tak oda­sın­da giy­mek­ten hi­cap du­ya­cak­la­rı kı­ya­fet­ler­le so­ka­ğa çı­kı­yor in­san­lar.

Geç­miş yıl­la­rın te­le­viz­yon gö­rün­tü­le­ri­ne denk ge­li­yo­rum in­ter­net­te ba­zen. Öy­le çok uzak de­ğil, 90’lı yıl­la­rın gö­rün­tü­le­ri. Sa­nat­çı­lar bi­le ne ka­dar ka­pa­lı gi­yi­ni­yor­muş. Stüd­yo­da­ki iz­le­yi­ci­ler de­se­niz da­ha da ka­pa­lı ve say­gı­lı.

Şu an her şey çı­ğı­rın­dan çık­mış va­zi­yet­te. Ne an­ne­le­rin kız­la­rı­na laf­la­rı ge­çi­yor, ne ba­ba­la­rın oğul­la­rı­na.

Pas­tö­ri­ze süt gi­bi­yiz. Çü­rü­yo­ruz, bo­zu­lu­yo­ruz ama ko­ku­suz ol­du­ğu için faz­la fark edil­mi­yor. Ze­hi­re dö­nüş­tü­ğü­müz gün fark ede­ce­ğiz her şe­yi ga­li­ba.

Gü­na­ha gir­mek is­te­me­ye­nin evin­den dı­şa­rı çık­ma­ya kor­ka­ca­ğı gün­ler­de ya­şı­yo­ruz.

Müs­lü­man bir top­lum adım adım gi­di­yor. İmam Ha­tip öğ­ren­ci­siy­le 

Ro­bert Ko­lej­li öğ­ren­ci ara­sın­da fark kal­ma­dı­ğı bir dö­nem­de­yiz.

Bu va­zi­ye­tin so­rum­lu­su­nu uzak­ta ara­ma­ya ge­rek yok. Ken­di­ne “din­da­r” di­yen biz­ler bu işin so­rum­lu­su­yuz.

Din­da­rım di­yen­ler din­le­ri­ni öy­le­si­ne yan­lış tem­sil et­ti­ler ki, Müs­lü­man­lar din­den so­ğu­du.

Va­zi­yet bun­dan iba­ret.

Uzun ör­nek­ler sı­ra­la­ya­bi­li­riz, acı ger­çek­le­ri ay­na­da ken­di yü­zü­me söy­le­di­ğim gi­bi, sa­tır­la­rı­ma da dö­ke­bi­li­rim.

La­kin va­zi­yet şu ki; ah­lak, say­gı, gör­gü, adab-ı mu­aşe­ret, ede­bi­yat, bi­lim, fen, tek­no­lo­ji, sa­nat da­hil tüm alan­lar­da din­dar­lar ola­rak çok kö­tü bir sı­nav ve­ri­yo­ruz.

Os­man­lı­‘dan son­ra­ki dö­nem­de di­nin içi­ni bo­şalt­ma pro­je­si­nin son de­re­ce ba­şa­rı­lı ol­du­ğu­nu gö­rü­yo­rum. Kar­şı ta­ra­fa de­me­di­ği­mi­zi bı­rak­mı­yo­ruz, ama içi­miz bo­şal­mış far­kın­da de­ği­liz.

Din­dar­lı­ğı­mız şe­kil­den iba­ret.

Ken­di­ne İs­lam­cı di­yen­le­rin Cu­ma na­ma­zı kıl­ma­dı­ğı yer­de söz bit­miş­tir.

Nef­si­ne mey­dan oku­ya­ma­yan dün­ya­ya mey­dan oku­ya­maz.