İslam fıtratı üzerine doğan insanoğlu gerek çevresinin tecrübesinden gerekse bizzat kendi tecrübesinden yola çıkarak geleceğe dair bazı hesap-kitaplar yapar… Hayatının her alanında bu tecrübe ışığında mesafe kat eder… Bu arada hayatının her alanındaki başarıda aklının ve tecrübesinin imzası olduğunu zanneder… Bu yanlış zan, Allah ile arasında kapkalın aşılması zor bir duvar oluverir…
Hayatın, harici bir bilgiye ihtiyaç hissetmeden binlerce yıldır devam etmesi, ölünceye kadar bilinçaltında Allah’a ihtiyaç hissedilmediği zannını kuvvetlendirir… Bu kötü zan, insanı tedavisi zor bir anlayışa sürükler… Ne mi yaptırır?.. Hemen anlatayım;
- Allah’ın yeryüzüne de hâkim olduğu bilgisini unutturur.
- Allah’ın gücüne ihtiyacının olmadığını hissettirir.
- Yarın endişesi yaşatır
- Duanın önüne geçilmiş olacağından dua etmek akla pek gelmez
- Allah’ın emri ve yasaklarına riayet edilmez
- Allah’a ihtiyaç hissedilmeyeceğinden kibirli bir hayata sürükler
- Allah’ın nimetlerinin farkına varılamayacağı için Allah’a karşı nankörlük yapılmış olur.
- Allah’ın yeryüzüyle ilgilendiğine dair bütün ayet ve hadisler görmezden gelineceği için yeryüzünde otorite boşluğunun olduğu ve bu boşluğu da güçlü olanın doldurması gerektiğine inanılır. Ve insan, ilahlığa soyunmaya başlar.
- İnsan kendini yeterli gördüğü an hayatın her karesinde zevk almaya çalışacağından hayvanlar gibi bir hayat yaşamaya başlayabilir.
- Ne ölüm, ne de ölüm ötesi bilgileri düşünemeyeceği için ahiret hazırlığından mahrum olur.
Ve daha sayamayacağımız onlarca maddeler… İnsan yeterki kendini müstağni görsün… Bu müstağniliğin elbetteki bir karşılığı olmalıydı… Ve ilahi bir uyarı gecikmez;
“Kim cimrilik eder, kendini müstağni sayar,
Ve en güzeli de yalanlarsa,
Biz de onu en zora hazırlarız.
Düştüğü zaman da malı kendisine hiç fayda vermez.”[1]
[1] Leyl suresi.8-11