Oku­yan­lar bi­lir, “Şim­di Sı­ra Ak Par­ti­’de­” baş­lık­lı ya­zım­da, “Pa­ra­lel­ci­le­re kar­şı­yız ama, ya­muk­la­ra da kar­şı­yız.” de­miş­tim.

O ya­muk­lar var ya o ya­muk­lar, Rab­bim on­la­rın şer­rin­den cüm­le Müs­lü­man­la­rı ko­ru­sun. O ka­dar ya­mul­muş va­zi­yet­te­ler ki dü­zel­me­le­ri­ne im­kân ve ih­ti­mâl yok. Ön­le­ri­ne çı­kan her­şe­yi si­lin­dir gi­bi ezip geç­me az­min­de­ler. Her tür­lü atış ser­best. Kul hak­kı, ilâ­hî adâ­let, öbür ta­raf, hak ge­ti­re. Umûr­la­rı de­ğil. Tek dert­le­ri, el­de et­tik­le­rin­den bir adım ge­ri­ye düş­me­mek. Çün­kü o za­man, ne ol­duk­la­rı bir bir or­ta­ya dö­kü­le­cek. Ha­ni film­ler­de olur ya ya­ka­lan­ma­mak için her yo­lu mü­bah gö­ren ka­til­ler gi­bi­ler. “Bir ke­re ya­pın­ca ge­ne ya­par­sın.” düs­tû­run­ca su­çu oto­ma­ti­ğe ta­kar­lar.

İç­le­rin­de öy­le ör­nek­ler var ki bi­lin­se­ler yer ye­rin­den oy­nar. Bir kaç ör­nek ve­re­yim. Bir ya­muk, şim­di­ler­de ya­zar­lı­ğa so­yun­du. Ya­zı­sı­nı her oku­du­ğum­da kah­ro­lu­yo­rum. Yaz­dık­la­rı ile ken­di­si ara­sın­da dağ­lar ka­dar fark var. “Do­ku­na­nı ya­ka­rım.” dü­ze­yi­ne gel­di­ği için do­ku­nan ya­nı­yor. 

Bir baş­ka­sı, ce­ma­atin her ka­pı­yı aç­tı­ğı gün­ler­de, ge­ce gün­düz ce­ma­at ile otu­rup kal­kı­yor­du. Ge­zi Par­kı­’n­da evin­den çık­ma­yıp ki­min ka­za­na­ca­ğı­nı bek­le­di. Ce­ma­at kay­be­din­ce, en bü­yük pa­ra­lel düş­ma­nı ol­du. Hü­kû­me­te ya­kın gö­rün­mek için may­mu­na dön­dü. Bu ek­sik etek hâ­lim­le, “Sen na­sıl bir adam­sın?” de­yin­ce, dün­ya­nın en kö­tü, en psi­ko­pat ka­dı­nı ol­du­ğu­mu öğ­ren­dim. İf­ti­râ­da sı­nır yok.

Sos­yal med­ya­da, mık­na­tıs gi­bi bir­bir­le­ri­ni bu­lup it­ti­fâk edi­yor­lar. Mik­rop üre­ti­yor­lar. Ki­rin, pis­li­ğin için­de bo­ğul­duk­la­rı­nın far­kın­da de­ğil­ler. İn­san­lık­tan çık­tık­la­rı­nın far­kın­da de­ğil­ler. Ölüm var, ölüm! İf­ti­râ­ya kur­ban gi­den, şe­hit mer­te­be­si­ne çı­kı­yor­sa if­ti­râ atan han­gi se­vi­ye­ye dü­şü­yor aca­ba?

Bir de ya­muk­lu­ğa so­yu­nan pa­ra­lel­ler var. On­lar da el­de et­tik­le­ri­ni kay­bet­me­me der­din­de. Ma­kam, pa­ra çok tat­lı. Her­şey­le­ri­ni, ce­ma­at okul­la­rın­da oku­duk­la­rı bel­li ol­ma­sın di­ye öz­geç­miş­le­ri­ni giz­li­yor­lar.

Ye­me­dik­le­ri nâ­ne yok. Yal­nız bun­lar, ger­çek pa­ra­lel­ci de­ğil, üfü­rük­ten pa­ra­lel­ci. Rüz­gâr ne ta­ra­fa eser­se tü­rün­den. Öd­le­ri pat­lı­yor geç­miş­le­ri­nin öğ­re­nil­me­sin­den. Ak Par­ti­’den re­fe­rans­la­rı da var. Tu­ta­bi­le­ne aş­kol­sun. Ya­muk­lar­la ele­le ver­di­ler. En bü­yük ser­mâ­ye­le­ri de pa­ra­lel yaf­ta­sı. Ne de ol­sa alı­cı­sı var. 

Vel­hâ­sıl at izi, iti izi kar­ma­ka­rı­şık. Bü­tün ya­muk­lar, pa­ra­lel­cik­ler, omur­ga­sız­lar ele­le ver­di, omur­ga­sı olan­la uğ­ra­şı­yor. 

Bu ga­ze­te ve ya­zar­la­rı Müs­lü­man dos­tu, Türk dos­tu, Tür­ki­ye sev­dâ­lı­sı. Bu sev­dâ, öy­le ma­kam­la, pa­ray­la de­ği­şi­le­cek, if­ti­râ ile ge­ri adım atı­la­cak, ge­lip ge­çi­ci bir sev­dâ de­ğil. Ar­ka­sın­da, şan­lı bir mâ­zi var. Bu ka­ra sev­dâ­ya dü­şen­ler­den kim ge­ri­ye adım at­mış ki biz ata­lım. Zi­yâ Pa­şa­’ya rah­met ol­sun.

“İn­sa­na sa­dâ­kât ya­ra­şır gör­se de ik­râh
Doğ­ru­la­rın yar­dım­cı­sı­dır Hz. Al­la­h”

di­ye­rek, hak bel­le­di­ği­miz yol­da yal­nız da ol­sa de­vâm ede­ce­ğiz. Ucun­da,

“Hay­di fe­lâh-ı va­tan de­di­ler aya­ğa kalk­tık
Her­kes otur­du biz ayak­ta kak­dı­k” ol­sa bi­le.

Aziz Oku­yu­cu!

Kal­bi­ni din­le. Kalp, ke­li­me kal­pa­zan­lı­ğı bil­mez. Kal­bin ra­hat­sa bu ga­ze­te­yi oku­ma­ya de­vâm et.
Not: Şah­sım adı­na şu­nu söy­le­ye­bi­li­rim ki eğer bu ga­ze­te pa­ra­lel­ci ol­sa en baş­ta ba­na yaz­dır­maz.