Ben, iki gün­dür, TE­OG an­ne­si­yim. İm­ti­hâ­na gi­ren öğ­ren­ci­le­re ba­şa­rı­lar di­li­yo­rum. Ana­do­lu­’da gü­zel bir du­â var­dır. “Al­lah ce­mi cüm­le­nin yar­dım­cı­sı ol­sun. İçi sı­ra da bi­zim­ki­le­rin.”

Sek­sen­li yıl­lar­da di­rek gi­dip ka­yıt ol­du­ğum li­se­ye gi­de­bil­mek için ço­cuk­la­rı­mın al­nı­nı de­ri­si çat­la­dı de­sem ye­ri­dir.

Ne gü­zel yıl­lar­dı. Or­ta­okul bi­ter­di; gi­der is­te­di­ği­miz li­se­ye kay­dı­mı­zı yap­tı­rır­dık. Sı­nıf­ta ten­bel­ler de var­dı ça­lış­kan­lar da. Şim­di ise ça­lış­kan ça­lış­kan­la ten­bel ten­bel­le oku­yor. Bel­ki o ten­bel­ler­den bi­ri­si, bu ta­raf­ta ça­lış­kan­lar ara­sın­da ol­sa hep­si­ni ge­çe­cek. 

2007’den be­ri sis­te­min için­de­yim. “Ço­cuk­la­rım mut­lu ol­sun, is­ter­se bah­çı­van ol­sun.” der­ken, çev­rem­de­ki an­ne­le­rin ya­şa­dı­ğı trav­ma be­ni çok et­ki­le­di. Me­ğer mut­lu­luk Ana­do­lu Li­se­si ka­zan­mak­la olu­yor­muş. Bu­na inan­dı­ğım için de­ğil, bu trav­ma­yı ya­şa­mak du­ru­mu­na dü­şer­sem dü­ze çı­ka­ma­ya­ca­ğım kor­ku­su ağır bas­tı. Özel­de oku­ta­cak pa­ra da yok. Ta­mâ­men duy­gu­sal(!) se­bep­ler­le  ha gay­ret sis­te­me asıl­dık. O sil­ke­le­dik­çe biz asıl­dık.

İlk ço­cu­ğum, es­ki OKS sis­te­mi­ne gö­re ça­lış­tı. Yâ­ni, ele­yi­ci zor so­ru­la­rın ol­du­ğu. İm­ti­hâ­na gir­di­ğin­de yüz pat­la­ma­sı ol­du. Pat­la­ya­ma­dık ama, çok şü­kür at­lat­tık.

İki nu­ma­ra SBS ço­cu­ğuy­du. Ben de SBS an­ne­si. Bi­raz ya­ra be­rey­le onu da at­lat­tık. At­lat­tık de­diy­sem bu­nun bir de LYS’­si var ta­bi.

Ya­ra be­re­yi, sâ­de­ce net­ler ve pu­an­lar ola­rak al­gı­la­ma­yın. Bu sü­reç o ka­dar sı­kın­tı­lı ki ve­li­ler­de­ki de­ğer kay­bı, ben­cil­lik, çe­kiş­me, çı­kar ça­tış­ma­sı ile il­gi­li göz­lem­le­rim­den bir ki­tap çı­kar. “Se­nin ço­cuk kaç net ya­pı­yor?” so­ru­sun­dan nef­ret et­tim. Her­kes net­le­rin der­din­de. De­ğer­ler eği­ti­mi di­ye bir der­di­miz yok.

Şim­di, TE­OG an­ne­si­yim. So­ru­lar ko­lay ama, ders not­la­rın­da adâ­let­siz­lik var. Or­ta­la­ma­lar pu­an­la­rı et­ki­li­yor. Özel okul öğ­ren­ci­le­ri­ne bol ke­se­den not­lar ve­ri­li­yor. Üs­te­lik dil ko­nu­sun­da da avan­taj­lı­lar. Ney­se ki ar­tık sâ­ki­nim. “Su yo­lu­nu bu­lur.” ra­hat­lı­ğı­na er­dim. 

İna­nın SBS sis­te­mi­ni mah­ke­me­ye ver­me­yi bi­le dü­şün­düm. “Yap! Des­tek­le­riz.” di­yen çok an­ne ol­du. Ben sa­lak mı­yım? Ti­mu­r’­a gi­den Nas­red­din Ho­ca­’ya dö­ne­ce­ği­mi an­la­dım. Ve­li mil­le­ti­ne as­la gü­ven­mem. Ge­ri­de öğ­ret­men çe­kiş­ti­rir; öğ­ret­men­ler gü­nün­de en pa­ha­lı he­di­ye­yi al­ma ya­rı­şı­na gi­rer­ler. Kal­dı ki Mil­li Eği­ti­m…

Ne çek­ti­ği­mi­zi en kü­çük ço­cu­ğum bir hay­li göz­lem­le­miş ol­ma­lı ki bir gün pat­la­dı:

“Ben ço­cuk­la­rı­mı okut­ma­ya­ca­ğım. Ço­ban ol­sun­lar.” 

Öküz Ana­do­lu­lu ol­mak­tan kur­tul­mak için bu ka­dar gay­ret et; ço­cu­ğun ba­şa dön­sün. Ah be ço­cuk! Se­nin Ay­su Ka­ya­cı­’dan ha­be­rin yok ta­bi.

Si­zin an­la­ya­ca­ğı­nız, OKS, SBS, TEO­G… hep­si üze­rim­de de­nen­di. Bir Mil­li Eği­tim yet­ki­li­si de sor­ma­dı ki “En iyi han­gi­si?” Var­sın sor­ma­sın­lar. Ben ge­ne de söy­le­ye­ce­ğim.

En iyi sis­tem han­gi­si bi­li­yor mu­su­nuz?

E şık­kı.

Bu E, ay­nı za­man­da Er­kin Ko­ra­y’­ın E’­si. Ev­de Eği­ti­m’­in E’­si. Er­kin Ko­ray bir za­man­lar, kı­zı­nı, Mil­li Eği­tim'in tek tip in­san ye­tiş­tir­me ide­olo­ji­si­ne terk et­me­yip ev­de ye­tiş­tir­di­ği­ni söy­le­miş­ti. O za­man­lar an­la­ya­ma­mış­tım. Şim­di çok iyi an­lı­yo­rum. Elin oğ­lu öy­le bir dü­zen kur­muş ki içi­ne gir­me­den ol­mu­yor. Me­se­le, için­den sağ­lam çı­ka­bil­mek.