Di­ri­liş di­zi­si­ne tem­kin­li yak­laş­tı­ğı­mı; fa­kat yıl­lar­dır Holl­ywo­od ya­pı­mı film­ler­de­ki şö­val­ye­le­re, kral­la­ra öze­nen genç­le­ri dü­şü­nün­ce tâ­rih­çi gö­züy­le bak­ma­yı bı­rak­tı­ğı­mı da­ha ev­vel yaz­mış­tım. Di­ri­li­ş’­i sey­re­den ço­cuk­la­rı ta­kip et­me­ye baş­la­dım. “Bi­zim­ki­le­r” di­ye bir ta­raf duy­gu­su zir­ve yap­tı. Ka­yı­lar bir za­fer ka­za­nın­ca yer­le­rin­de du­ra­mı­yor­lar. Bir ar­ka­da­şı­ma söy­le­yin­ce, “Sen ne di­yor­sun, bi­zim ev­de san­dal­ye­ler tek­me­le­ni­yo­r” de­di.

Ar­ka­daş, İn­gi­liz­le­rin elin­de bir Ro­bin Ho­od var. Çek­me­dik­le­ri film kal­ma­dı. Bu yı­kan­ma­yı bi­le bil­me­yen haç­lı şö­val­ye­si, yıl­lar­ca genç­le­ri­mi­zin, ço­cuk­la­rı­mı­zın kah­ra­ma­nı ol­du. Oy­sa Ro­bin Ho­od, Di­ri­li­ş’­de­ki Ti­tus gi­bi Müs­lü­man Türk düş­ma­nı bir şö­val­yey­di. 

Bu­gün, Di­ri­liş Er­tuğ­rul di­zi­si­nin se­na­rist­le­ri­ne hu­sû­sî bir te­şek­kür­de bu­lun­mak is­ti­yo­rum. Ön­ce bi­raz ge­ri­ye gi­dip bir ha­tır­lat­ma ya­pa­yım.

Dok­san­lı yıl­lar­da ya­yın­la­nan Kay­gı­sız­lar ad­lı bir di­zi var­dı. Ma­hal­le­nin üç şap­şal ka­ba­da­yı­sı­nın adı Al­per, Kür­şad ve Kül­ti­gi­n’­di. Tâ­ri­hî ve mil­lî de­ğer­ler­le yük­lü bu isim­ler tah­fif edi­lir­ken “De­ni­z” is­mi sü­rek­li yü­cel­til­di. Ka­ra­da­yı di­zi­si sâ­ye­sin­de, sı­ra Mâ­hi­r’­e gel­di. Mâ­hir, bir bö­lüm­de söy­le­di; ço­cu­ğu­nun adı­nı De­niz ko­ya­cak. De­niz ve Mâ­hir, kah­ra­man va­tan ev­lâ­dı; Kür­şad, ko­mik, şap­şal, psi­ko­pat maf­ya ba­ba­sı­….

Öm­rü­nü dâ­vâ­sı­na ver­miş, ha­pis­ler­de iş­ken­ce gör­müş ül­kü­cü­le­rin so­la öy­kün­me­si­ni; sek­sen ön­ce­si­ni unu­tup so­la gü­zel­le­me yap­ma­sı­nı gö­rün­ce bu di­zi­le­rin ne ka­dar ba­şa­rı­lı ol­du­ğu­na iyi­ce inan­ma­ya baş­la­dım. Aşa­ğı­lık komp­lek­si, çok ama çok teh­li­ke­li bir şey­dir. Ney­se... Bu me­se­le, apay­rı bir ya­zı ko­nu­su. Te­şek­kü­rü­mün se­be­bi­ne ge­le­lim.

Di­ri­li­ş’­in son bö­lü­mün­de, di­zi­nin De­de Kor­ku­t’­u De­li De­mir, Kür­şad İh­ti­lâ­li­’ni an­lat­tı. Oy oy oy... O ne an­lat­ma öy­le­… Be­ni faz­la ro­man­tik bu­la­bi­lir­si­niz bel­ki ama, ağ­la­ya­rak din­le­dim.

Er­tuğ­ru­l’­un al­pe­ren­le­rin­den Bam­sı, Tur­gut ve Do­ğan, ilk ön­ce, Ömer Sey­fed­di­n’­in Ku­ru Ka­dı hi­kâ­ye­sin­de­ki de­li der­viş­le­ri ha­tır­lat­tı ba­na. Kav­ga et­me­le­ri, düş­man üze­ri­ne gi­der­ken del­len­me­le­ri ay­nı.     

İyi de bu de­li­le­ri, bir yer­den da­ha     ha­tır­lı­yor­dum ama ne­re­den? Ni­hâ­yet ha­tır­la­dım. Rah­met­li Ni­yâ­zi Yıl­dı­rım Gen­ços­ma­noğ­lu­’nun Kür­şad İh­ti­lâ­li­ni an­lat­tı­ğı “Boz­kurt­la­rın     Des­tâ­nı­”n­dan.

Kür­şad, ye­din­ci asır­da, Çin esâ­re­tin­den kur­tul­mak için ayak­la­nan bir Gök­türk su­ba­yı. Kırk as­ke­riy­le bir­lik­te Çin sa­ra­yı­nı ba­sı­yor. Kırk ki­şi, bin­ler­ce Çin as­ke­riy­le sa­va­şı­yor. Bu­nu yap­mak için an­cak de­li ol­mak lâ­zım de­ğil mi? O ge­ce, hep­si top­ra­ğa dü­şü­yor. Kır­kın­da ol­ma­yan kırk yi­ğit, ölür­ken ba­ğım­sız­lık ate­şi­ni de tu­tuş­tu­ru­yor­lar. Er­tuğ­rul, na­sıl Oğuz­la­rın “Os­man­lı­” ola­rak di­ri­li­şiy­se Kür­şad da Gök­türk­le­rin di­ri­li­şi­dir. 

Böy­le yi­ğit bir Türk as­ke­ri­nin adı ni­çin tah­fif edi­li­yor di­ye me­rak ede­bi­lir­si­niz bel­ki.

Çin, tâ­rih­te­ki en bü­yük düş­man­la­rı­mız­dan bi­ri­dir. Bu mem­le­ket­te bir za­man­lar, ko­mü­niz­min Çin aya­ğı olan Ma­o’­ya ta­pı­nan­lar var­dı. Bir ada­mın hem Çi­n’­e hem ken­di tâ­ri­hi­ne âşık ol­ma­sı müm­kün mü? Bu yüz­den, Çi­n’­e ka­fa tu­tan bu yi­ği­din is­mi­ni ya­şa­tan­la­rı “fa­şis­t” yap­tı­lar. Film­ler­de de alay et­ti­ler. Ec­dâ­dı­nın fe­tih­le­ri­ni “iş­gâ­l” ola­rak gö­ren­ler­den baş­ka ne bek­le­nir ki­…

Kür­şa­d’­ı böy­le­si­ne gü­zel ha­tır­la­tan ya­pım­cı ve se­na­rist­le­re te­şek­kür­ler.