Malatya film festivalinin anlaşılmayan yönlerinden birisi de festivalin ana temasının “Ortadoğu ve Barış” olmasıydı.


Festivalin açılışında ne Ortadoğu ne de barışa dair bir şey duyamadık. Bırakalım Ortadoğu ve barışı, festivalde barışa öyle bir gölge düştü ki sinemalara şenlikti.

Mesela salonda yerel medya yoktu. Çünkü il yöneticileri, yerel medyaya ambargo koymuş, onlar da yöneticileri protesto etmişti.

Yerel medyadaki dostlarımla ben salonda, onlar dışarıda telefonla konuşarak hoşbeş ettik.

Malatya kültürü ve tarihi üzerine ayaklı ansiklopedi olarak bilinen; şair, yazar, araştırmacı ve gazeteci Kemal Deniz ise salonun civarından bile geçmemiş.

Bu akredite nasıl bir zihniyetin ürünüdür bilmiyorum ama şu gerçeği not edeyim.

Tüm bu yasak ve festivalin işleyişi ile, Malatya Valisi Vasıp Şahin’in hiç ilgisi yok.

Çünkü Vali Vasıp Şahin göreve geleli henüz birbuçuk ay olmuş. Ayrıca beden diline baktığım kadarıyla son derece temiz bir vatan evladı ve samimi bir halk valisidir.

Dolayısıyla böyle bir yasağa ve festivaldeki eksikliklere onun da üzüldüğünü sanıyorum. Yalnız sayın valiye tecrübelerime dayanarak şunu hatırlatmalıyım.

-“İster genel medya olsun, ister yerel medya olsun, ben de içinde olmak kaydıyla, medya şeytanı bol bir arenadır. ‘Ne, nerede, niçin, ne zaman, nasıl, kim’e’ toslayacağı belli olmaz.”

Devlete ve millete iyi niyetle hizmet etmek isteyen Vasıp Şahin gibi valiler az bulunur. O sebeple; gazeteciler de bürokratlar da çelmelerine dikkat etmelidir.

......................

Ne demiştik, festivalin teması; “Ortadoğu ve Barış”. Bırakalım Ortadoğu’yu bir tarafa, Malatyalı barış insanlarının adı bile anılmadı.

Oysa Türkiye’nin önemli barış insanları Malatya’dan çıkmıştır.

Bunlardan birisi rahmetli Hamido’dur. Rahmetli Özal’dır ve bugün 800 profesörün yetişmesine sebep olan ve dostluk üzerine söyledikleri, hâlâ aşılmayan rahmetli Fethi Gemuhluoğlu’dur.

Hiçbir konuşmada adları geçmedi. Sanki Malatya’da değil de “Küba’da” gibiydik. Barıştan söz edilecekse; Hamido, Özal ve Gemuhluoğlu hatırlanmalıydı.

Bu arada şu ayrıntıyı ilave etmeliyim. Belki tespitlerime itiraz edip; “Bu bir film festivali” diyecek akıldaneler çıkabilir. Onlara sözüm şudur:

-“Benim sinemaya başladığımda, festivale katılan elli yaş üzeri sinemacılar hariç, diğerleri daha kayısı ağacında çiçek bile değillerdi.” Geçelim.

......................

Sadece Malatya’nın değil, esasında bütün Türkiye’nin yaşadığı bir talihsizlik var.

O da, yetmiş yıldır kendimize yabancılaştırma operasyonudur. Dünya üzerinde kendi kültürüne sürekli sırtlarını dönen toplumları sıralayacak olsak, herhalde liste başı oluruz.

Malatya festivalinde bu fotoğraf net görüldü. Kendi değerlerini sahiplenmeyenler, yabancı kültürleri sahiplenirler. Son.

Festival dışında Malatya’nın güzel tarafı şuydu. Kendisi temiz, yemekleri leziz Tavacı Şükrü’ydü.