Belki unutuldu, fakat bir zamanlar per capita (kişi başına) 10.000 dolara ulaşmak, büyük hedefimizdi. Bu çizgiye ulaşmış bir Türkiye’de artık darbe yapılamayacağını ileri süren mütefekkirlerimizi bile hatırlıyorum. Pek farkında değiliz ama, bu iki hedefe de ulaştık: Hem 10.000 doları geçtik, hem subayımızı darbe illetinden kurtardık.
Gerçi bugün dolar eski değerinde değil. Ama olsun! Alınan mesafe büyüktür. Büyüdükçe sorunlarımızın büyüyeceği de tabiidir, sakın rehâvete kapılmayalım. Meselâ: beş on yıl önce bir avuç devletle, bugün ne kadar devletle ciddi ilişkilerimiz bulunduğunu düşünelim. Artık Haiti depremi, Fildişi Sahili’nde iktidar krizi ilgimiz dahilindedir.
Almamız gereken mesafe hâlâ çok büyüktür. Türk devletleri ile gereken iş birliği kurulamadı. Oralardaki kıdemli devlet adamlarının statüko temayülleri cesaretimizi kırmasın. Arap ülkeleri ile ilişkilerimizde ise önemli gelişme gerçekleşti. İsrail’le durumumuzun eski çizgisine gelmesi, oradaki hoyrat ve kibirli iktidarın değişmesi ile mümkün olabilecek.
Dış politikada Türkiye çok daha kapsamlı konulara girmenin eşiğindedir. Suriye’de rejimin yumuşaması, İran’da Batı ile zıtlaşmanın sona ermesi, önemli safhalardan geçecek, her safhada Türkiye kendini gösterecektir. Ne yaparlarsa yapsınlar! diyemeyiz. Aynı coğrafyayı paylaşıyoruz. Ne yaparlarsa ucu bize de dokunuyor.
İç politikada, seçimlerden sonra, inşallah partiler arası çekişmenin makul seviyeye inmesini beklemek hakkımızdır. Meydanların artık boşalması gerekiyor. Yeni, çağdaş, liberal, kısa, eski tabirle “muhtasar müfîd” bir anayasa üzerinde anlaşabilmek, millî bütünlüğümüzü pekiştirir.
Uzayan yargı, halkımızı pek çok rahatsız ediyor, dünyanın olumsuz ilgisini de çekiyor. Yasamanın (yani Yüce Meclis’in) hızlı yargı yolunu açması lâzım. Politikaya girmeyen, politikaya girmekle suçlanmayan, çağdaş imkânlarla donatılmış, çok saygın bir yargı ve subay kadromuzun varlığı, demokrasi ile yönetilen devlet kimliğimizin göstergesidir. İyiye gidiyoruz, aman bir hata yapmayalım!