Bütünüyle küresel hesapları, emperyalist tuzakları, neoliberal saldırıları çözümleme ve onlara karşı tedbir alma üzerine kurulmuş bir strateji, haliyle dengesiz ve ümitsiz bir tablo çizecektir. Bu tabloda, Müslüman toplumlar adeta koşar adım tuzaklara sürüklenmektedir. Müslümanlardan değil de sanki özne olmaktan vazgeçmiş, nesne olmayı içselleştirmiş pasif, edilgen bir güruhtan bahsediliyor. Söylenenlere bakılırsa yeni bir dünyanın kurulmasında Müslümanlar hariç herkesin sözü geçiyor, geçecek. Küresel hegemonyanın tuzağına düşmekte olan bizleri bekleyen meğerse daha büyük, daha kuşatıcı ve daha çok acı veren bir düzenmiş.

Bu türden değerlendirmeler bir muhasebe, bir silkiniş içinse tabii ki anlamlı. “Rehavete kapılmayalım, tembellik etmeyelim, hurafeleri din edinmeden kitap ve sünnetle hayatımıza istikamet verelim” uyarılarına her zaman ihtiyacımız var. Lakin uyarılar, çağrılar yerini felaket senaryolarına, ısrarlı karamsarlık tezlerine bırakırsa daha büyük bir sıkıntı ile karşı karşıya kalırız.

Sözü burada Türkiye’de birçok Müslümanın üzerinde emeği, katkısı, hakkı olan onurlu şahsiyetiyle, mücadelesiyle maruf muhterem Atasoy Müftüoğlu’nun konuya dair serdettiği görüşlere getirmek istiyorum. Muhterem Atasoy ağabey verdiği bir konferansta şöyle bir değerlendirme yapıyor: “Tunus, Libya, Mısır’da sokaklara dökülen insanların yegâne isteği demokrasi. Kimse İslami bir yönetim istemiyor, çünkü insanların zihinleri İslam’ın yönetemeyeceğine, insanların sorunlarını çözmede yetersiz kalacağına ikna edilmiş. Arap Baharı denen bu hareketlerde tek bir antiemperyalist ses yükselmedi. İstekler pragmatik ve demokrasi eksenli istekler. Ben Libya’yı kurtulmuş olarak görmüyorum, aksine Libya yeniden sömürgeleştirildi. Kuşkusuz Kaddafi’nin zalimliği ayrı bir tartışma konusudur, buna benim de bir itirazım yok, fakat bugün Libya’da yönetime gelen insanlar CIA ajanları. Libya’yı ABD, İngiltere, Fransa’nın sömürgesi haline getirdiler. Bu insanlar Sırbistan’da özellikle eğitildiler.”

Çok net, keskin ve kararlı bir biçimde tebliğ edilen bu görüşlerin hakikatteki karşılıkları da acaba aynı durumda mıdır? Bu görüşlerin hem fiili gelişmelerle hem de mantıken bir sınamaya tabi tutulması en sağlıklı yol olsa gerek.

Önce ‘demokrasi talebi’ meselesine bakmamız gerekiyor. Diğerlerinde olduğu gibi Libya’da da Kaddafi despotizmiyle her türlü meşru talebi kanlı bir biçimde ezilip sindirilen halklar ‘seçim yapma’ iradelerini beyan ediyorlar. İslami bir yönetimden vazgeçen kim? Başbakan Erdoğan Mısır ve Libya’da ‘laik devlet’ tavsiye ettiğinde bildiğim kadarıyla kimse çıkıp da ‘baş göz üstüne’ etmedi. Tersine en üst düzeyde, Mustafa Abdülcelil tarafından “Yeni Libya’da İslam şeriatına aykırı hiçbir kanuna geçit verilmeyecek” ifadeleri beyan edildi. Mısır’da İhvanı Müslimin sözcüsünün beyanı da aynı paraleldeydi. Bir felsefi sistem, bir yaşam biçimi olarak demokrasi talebi söz konusu değil. Ancak fikirlerin, icraatların toplum nezdinde kabulüyle alakalı olarak despotizmin karşıtı olarak seçim sisteminden bahsediliyor buralarda.

Mısır, Libya, Tunus veya Suriye’de ‘antiemperyalist bir ses yükselmediği’ iddiası da tartışmalı. Diktatörlere karşı ayaklanmakla diktatörlerin efendilerine karşı ayaklanmak arasında olsa olsa bir öncelik sonralıktan bahsedilebilir. Cinayet, yolsuzluk ve baskıların birinci dereceden sorumlusu yerel diktatörlüklere yönelen itirazlar elbet bölgesel ve küresel çapta da kendini ortaya koyacaktır. Ağır bedeller ödeyen kardeşlerimize zaman ve fırsat tanımamız gerekiyor.

Libya’nın yeniden sömürgeleştirildiği, Sırbistan’da yetiştirilen CIA ajanlarınca yönetildiği iddiaları hakkında somut bir bilgi sahibi değiliz. Kimler acaba bu ajanlar? Uzak Asya’dan bir askeri operasyonla kaçırılıp önce ABD’liler tarafından işkence altında sorgulanan, sonra da Kaddafi’ye teslim edilen şimdinin ordu komutanı Belhac mı ajan? Ajan olduğu iddia edilen diğer isimleri saymaya gerek yok. Sadece 20 Ağustos’ta Trablus düşene kadar yayınlarına devam eden Kaddafi yanlısı tv ve radyolarda dahi ‘ajan’ iddiasının dile getiril(e)mediğini hatırlatma iktifa edelim. Trablus düşene kadar Libya’da yayınları devam eden Rusya’nın İngilizce Today ve Arapça el Yevm isimli kanallarında da ajan suçlamasına yönelik hiçbir ima yer bulamadı. Kaddafi ve hamisi Rusya’nın tespit edemediği ‘ajanlar’ı bizim buralardan tespit edebiliyor oluşumuzda derin bir tuhaflık var sanki.

Kaddafi’nin ayaklanmaları bastırabilmek için yüksek ücretler ödeyerek Suriye’den savaş pilotları, Sırbistan’dan profesyonel sniperler getirttiğini hatırlatalım. Libya’da Kaddafi zulmüne karşı başkaldıran insanlar Müslümandır ve talepleri İslamidir. Eksiği, kusuru, fazlası tartışılabilir fakat ‘ajan, işbirlikçi’ diye yaftalamak onlara değil sahiplerine zarar verir.