Gaziantep saldırısının ardından kılınan cenaze namazında yüzler kederli, gergin ve hiç olmazsa zihin planında yeni döneme ilişkin tedbir ve strateji arayışları ile meşgul. Cumhurbaşkanından Başbakana, Meclis Başkanı’ndan ilgili bakanlara kadar!.. Ve tabii bölgesel politikaları ve terör konseptini uygulamaya dönüştüren görevli bürokratlar da buna dahil.
Burada ilk söyleyeceğim, daha yürekler soğumadan, yani buralardan ayrıldıktan sonra, “eski hamam eski tas” cinsinden tartışmalara başlanmaması. İşin ve sorumluluğun kendisini ihmal ile, sağla-solla yapılacak tartışmalarla vakit geçirilmemesi!.. Hiç olmazsa, sonbahara kadar, Meclis açılana kadar PKK, terör, arka planındaki güçler ve yürürlükteki Suriye politikaların da yaşanabilecek iniş-çıkışlar hususunda yeni bir konsept üzerinde çalışılması!..
Söylemek istediğim şu: oyunda-oynaşta olunacak zamanda değiliz. Bugünkü Antep vakası, üç gün sonra unutulur, üzerini kabuk bağlar diye düşünmeyiniz. Kısa veya uzun aralarla bugün şu şehirde, yarın başka bir bölgede bu olaylar devam edecek.
Yani eskiden Irak problemi bitinceye kadar, terör konusunda kesin sonuç alma imkânı bulunmadığı söylenir, sabır tavsiye edilirdi. Yani ordan burdan böyle mesajlar sufle edilirdi. Şimdi ise karşımıza bir başka gerçek çıktı. O da Suriye sorunu!.. Öyleyse kendimizi, Suriye sorununun sürekliliğine göre hazırlamamız gerektiğini unutmayalım.
Bunun mânâsı, üç gün önce ABD Büyükelçisinin aylardan beri de sorunu mezhep temeli bir çatışma olarak vâzeden gayretkeşlerin iddiası ile, Suriye veya İran’a havale kolaycılığına sapmak değil. Tam tersine Suriye politikalarında, Türkiye’nin nüfuzunu kırma amacı taşıyan güçler söz konusu!.. Neden adını kullanmayalım? O güçler, Rusya ve İran’dan ziyade ABD, İsrail ve Batılı büyük ülkeler olarak karşımıza çıkıyor.
Dikkat edin ki onlardan hiçbirinin kılı kıpırdamıyor. Fakat ortadaki eylemsizliğin bir izahı da gerektiği için, durmaksızın Rusya’yı ve İran’ı önce çıkarıyorlar. Hatta daha da ileri giderek, Suriye gerilimi üzerinden Türkiye’nin Rusya ve İran’la arasını bozmaya kadar vardırıyorlar işi. Nitekim ABD Büyükelçisi, anlı şanlı gazete temsilcilerine aynen şunu söylemedi mi? “Suriye’nin silâh destekçisi İran!.. Suriye de bu silahların büyük kısmını PKK’ya aktarıyor.”
İşte bir mahalle köpeği gibi, önlerine atılan lokmanın üzerine atlayanlar eksik değil Türkiye’de. Kuşkusuz bu sözlerimizle, İran ve Rusya’nın Suriye yanlısı politikalarının üzerini örtmek değil maksadım. Amaç, asıl olanla, fer’i olanın birbirinden ayrılması gerektiği hususudur.
Öyleyse şunu fark edelim: ABD Türkiye’nin Suriye üzerindeki tazyikinden aşırı derecede rahatsız. Dahası, kendi üzerindeki tazyikten de!.. Daha açığı ABD şimdilerde, Türkiye’nin Suriye’ye girmesini de asla istemiyor. Nitekim Kuzey Suriye’de PYD bayraklarının dalgalandırıldığı günlerde, Türkiye’nin sınır boylarında yaptığı tatbikatlardan ürken ABD derhal NATO’yu harekete geçirdi ve NATO üzerinden ciddi ikazlarda bulundu Türkiye’ye!
İkincisi de son günlerdeki ABD gazetelerini iyi izleyin!.. Suriye muhalefeti o gazetelerde El-Kaide, Tevhid tugayları vs. olarak nitelendiriliyor. Yani ABD ve İsrail’in duyarlı olduğu aşırı İslâmcılar!.. Bunun bir olumsuzlama olduğu açık değil mi?
Bir de bu grupların Türkiye tarafından silâhlandırıldığı haberlerini öyle çoğaltıyorlar ki, tahmin edemezsiniz. Kaldı ki Suriye muhalefetine silah tedarikini, Bayan Clinton İstanbul’da da eleştirdi. Öyleyse Obama’nın Suriye’ye yönelik ikazına ne demek gerekir? O sözün anlamı Suriye’ye, İsrail adına yaklaşımdan başka bir şey değil.
Dolayısıyla şu andaki duruma göre, Suriye yönetiminin düşmesi istenmiyor. Daha doğrusu da Türkiye bu hususta caydırılmaya, etkisizleştirilmeye çalışılıyor. Bunun sebebi de müstakbel Suriye konusunda, ABD ve Türkiye’nin amaçlarının farklı olması!.. Türkiye daha sıkı ve sağlam bir Suriye planlarken, ABD ve Batı (İsrail de dahil) ise, Suriye’yi ikinci bir Lübnan olarak düzenlemekten yana gözüküyorlar.
İşte bu noktada Türkiye çok cepheli bir kuşatmaya tabi tutuluyor. ABD, Türkiye, Kuzey Irak üçlüsü, PKK’nın bitirilmesine karar vermişken, örgüt silâh bırakma tartışmalarına girmişken; Uludere vakasından bu yana yepyeni bir döneme daha girildi ve o eski stratejinin terk edildiği ortaya çıktı. Türkiye tekrar terör batağı ile yüz yüze bırakıldı. Dolayısıyla karşılaştığımız son birkaç aylık sürecin manası budur.
Meselâ size son bir anekdot daha!..
Antep’te cenaze namazları kılınıyor. O ana kadar, hiçbir Türk yetkilinin ağzından daha stratejik bir cümle çıkmamışken, tam da namaz saatinde, İranlı bir sorumsuzun ağzından bir cümle düştü ajanslara!.. “Türkiye dışa değil, kendi içine baksın!..” O kişiye bu söz üç gün sonra tekzip ettirilirse kimse şaşırmasın. Aynen İran Genelkurmay Başkanı’nın cümlesinde olduğu gibi!..
Fakat siz asıl şuna bakın: O cümleyi anında, hangi haber ajansı Türkçeye taşıdı? Dolayısıyla bizim Antep vakasını İran’la izah etmemizi isteyen dış ve iç bir korelasyon söz konusu.
Ancak siz şuna da dikkat edin: Daha hiçbir Türk yetkilinin ağzından stratejik bir cümle duymadık biz.