“İşsizliğin sebebi önemli ölçüde mesleksizliktir”. Bu tespit, Devlet Bakanı Mehmet Şimşek’e ait... İşsizlik bu ülkenin her zaman başlıca meselesi oldu. Nüfusu artan ama sermayesi aynı oranda artmayan bir ülkenin makus talihi... Bürokratik egemenler “iç ve dış düşman aramaktan” bu tür arızi(!) konuları düşünmeye zaman bulamamışlar. Yani bugünün değil, tüm zamanların sıkıntısı olmuş işsizlik... Lakin, küresel krizin Türkiye’yi de kasmasıyla birlikte bu sorun daha da acıtan bir hal aldı. “Zaten işsiz olanlara“ yenileri de ekleniyor.
***
Mehmet Şimşek -belki de ekonomi analistliğinden gelen bir alışkanlıkla- sosyal algılamayı hesaba katmadan tespitler yapabiliyor. Mesela “işsizlik-mesleksizlik“ analizi... Bir analist keskinliğinde bakarsanız doğru bir teşhis aslında... Meslek hanesine “serbest meslek“ yazan milyonlarca insanın yaşadığı bir ülke burası... Ancak, siyaset yapanlar toplumun hissiyatını da dikkate almalı... İşsiz kalan ve “geçim endişesini“ yüreğinde hisseden insanlarla öncelikle duygu zemininde iletişim kurmak gerekir.
***
Meslek kazandırılamamış ama çalışmak ve hayata tutunmak zorunda olan milyonlarca insan var. Müesses nizam, “kör topal yürüyen“ meslek liselerini bile “bir evham uğruna“ iğdiş edip bırakmış. Bakan Şimşek ile, milletvekili olmadan önce yaptığımız sohbette “ekonomideki öncelikli meseleleri” sormuştum. “Meslek kazandıran bir eğitim sistemi“nin, müreffeh bir ülkenin ön şartı olduğunu -o zaman da- söylemişti. Elhak, doğru... Lakin, şu anda dışarıda yangın, içeride yüksek hararet var. Ve insanlar “analitik tespitler“ değil, empatik çözümler bekliyorlar. Bunları da ekonomiyi yönetenlerden duymak istiyorlar. İşini kaybetmiş veya iş bulamamış bir insana “mesleksiz olduğu için işsiz kaldığını“ söyleyince o insanı duygusal açıdan kaybediyorsunuz. Kronikleşmiş bir meselenin ana sebeplerini tespit etmek mutlaka gerekli... Ama işsizlikten canı yanmış insanlar, soğukkanlı biçimde “sebep-sonuç ilişkisi“ kuramazlar ki...