Başkan Obama’nın Türkiye Büyük Millet Meclisi nutku, siyasî hitâbetin şâheseri idi. 22 dakikada her şeyi söyledi. Dünya, 22 dakika nefesini tutarak dinledi.
Başkan, Ankara’da Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde, Çankaya’da, Anıt-Kabir’de Cumhuriyetin Haşmetini, İstanbul’da Ayasofya’da, Tophane’de, Sultanahmet’te, Çırağan’da, Dolmabahçe’de Osmanlı Şevketini gördü.
Dünyanın rakipsiz 1. devletinin 1. adamının Türkiye’yi -bizim tahminlerimizin bile üzerinde- bir ağırlıkla öne çıkarması, milletlerarası prestijimiz için fevkalâde olumludur. Türk’ü sevmeyenleri de kızdırdı. Camide bir kediyi sevmesi bizi ayrıca duygulandırdı.
Aynı zamanda Türkiye’de iktidara, Cumhurbaşkanımız’a, Başbakanımız’a verilmiş ciddi destektir. Türk’ü, Türkiye’yi, Erdoğan’ı, Gül’ü çok sevdiği, onlara hayran olduğu için mi?
Hayır! Böyle bir tutum devletlerarası ilişkilerde bahis konusu olmadıktan başka, realpolitik kurallarına temelden aykırıdır. Dış politika gerçekler üzerinde gelişir. Hayale, ideolojiye, romantizme kapılanların vay hâline!.. Muhtemelen müstesna bir devlet adamı ile karşı karşıyayız. Kendisine o derecede ümitler bağlandı ki, hepsinin gerçekleşmesi çok realist, hattâ katı olan tarih kanunlarına aykırıdır. Mutlaka aksamalar olur.
Daha açık ifade edeyim: Realpolitik kuralları içinde Başkan, bize elini uzattı. Dünyanın en güçlü elidir. Stratejik müttefikliğin ötesine geçelim dedi. Politika, bu güçten faydalanabilmektir. Duygusal ve köhne davranışlarla, Türk’ün ve Türkiye’nin yüce menfaatlerini uzun vâdede çiğneyip geçenleri biz tarihçiler, değersiz ve küçük adamlar olarak yazıyoruz. Şaşırmayalım. Başkan’ın dediği gibi gerçek hüner yeni duvarlar değil, yeni köprüler inşa edebilmektir.