Fatma hanım, 36 yaşında bir bayanım. Yedi yıldır bayramları yalnız geçiriyorum. Annemle babamı küçük yaşta kaybettim, bir abim var o da Almanya'da. Kocamın ailesiyle de anlaşamıyoruz. O yüzden her bayram kocam kızımı alıp ailesine gidiyor ben evde yalnız kalıyorum. Her bayram ağlıyorum bu bayram yine gözyaşları içindeydim. Herkes akrabalarına gidiyor benim kimsem yok, kendimi çok yalnız hissediyorum. Üç yıldır Millî Gazete'ye aboneyim, sizin köşenizi düzenli okuyorum. Bu bayram ben de acılarımı sizinle paylaşmak istedim.

N.K

Allah var yalnızlık yok

Hepimiz aile yakınlarımıza ve dostlarımıza ihtiyaç duyarız. Bu insanlığımızın bir gereği. Ancak bazen elimizde olmadan, sevdiklerimizden uzak kalabiliriz ya da bir şekilde yalnızlığa düşebiliriz. Ama Allah her zaman yanımızdadır, Allah hiçbir zaman bizi bırakmaz, bizi görür ve gözetir.

Aile büyüklerinizin vefat etmesi ve kardeşinizin yurt dışında olması nedeniyle bu bayramı da yalnız geçirdiniz. Ama sanırım, memlekette akrabalarınız var, onlarla iletişim kurmaya ve bir şekilde ziyaret ederek onlarla birlikte vakit geçirmeye çalışın. Biliyorsunuz bayramların en önemli işlevlerinden biri de küslerin barışmalarına vesile olmasıdır. Bu nedenle kayınvalidenizi affedebilir ve hiç olmazsa bayramları onlarla birlikte geçirebilirsiniz. Ancak, aranızda geçen sorunlar sizin bu şekilde evinizde yalnız kalmanızı gerektiriyorsa, bunun sizin hayat tarzınız olduğunu kabul edip niçin neden sorularına takılmayın. Biliyorsunuz Allah var, yalnızlık yok, yeis yok, ümitsizlik yok...

İstemediğim bir işte çalışıyorum

30yaşında yüksek okul mezunu bir gencim. Şu anda mesleğimle hiç ilgisi olmayan bir işyerinde çalışıyorum. Gelecekle ilgi düşüncelerimde ise kararsızım... Bunda biraz da fiziksel ve ruhsal olarak hassas biri olmamın etkisi var. Bu duruma bağlı olarak, çalışma ortamlarını pek benimseyemiyorum ve küçük bir şeyden etkileniyorum. Çalışma ortamları genellikle sıkıcı oluyor ve burada insanlar haklarını yeterince koruyamıyorlar. Bir de rutin olarak aynı işi yapıyorsunuz ve kendinizi geliştirme şansınız olmuyor. Kendim muhasebeciyim ama mesleğimle ilgili iş bulamadığımdan yeteneklerimle hiç alakası olmayan bir işte çalışıyorum... İş ortamını pek sevmiyorum ve buna bağlı olarak kendimi çok kötü hissediyorum. Eve geldiğimde yorgun ve bitkin oluyorum geceleri uyuyamıyorum, olaylara negatif tarafından bakıyorum, sinirlerim bozuluyor bir çıkış yolu arıyorum. Sevdiğim bir ortamda ve sevdiğim işi yapmak istiyorum ama bir çıkış yolu bulamıyorum...

Kendinizi geliştirebilirsiniz

İnsanın sevdiği bir işi yapması ve meslek olarak da yeteneklerine uygun bir meslek seçmesi iş performansı açısından da önemlidir. Ancak yaşadığımız hayat şartları her zaman buna elverişli olmayabiliyor ve bizler her zaman istediğimiz iş ortamlarında çalışamıyoruz. Anladığıma göre, muhasebecisiniz ve mesleğinizi de seviyorsunuz. Fakat, iş bulamadığınızdan yeteneklerinizle ilgisi olmayan bir işte çalışıyorsunuz. Oysa yaşadığımız şehir mesleğinizi icra etme açısından birçok iş imkanlarına sahip. Muhasebeci eleman birçok işlerinin ihtiyaç duyduğu bir meslek ve bununla ilgili birçok ilanlara da rastlamışızdır. Size biraz dış dünyaya açılarak, mesleğinizle ilgili bir iş aramanızı tavsiye ederim. Bunun için, çevrenizdeki arkadaşlarınızla görüşebilir, iş ilanlarına başvurabilir, tanıdığınız iş yerlerine giderek durumunuzu görüşebilirsiniz. Mesleğinizin revaç görmeyecek bir meslek olmadığını düşünüyorum. Ancak bunun için mesleğinizi geliştirebilir bunun için gerekli yerlere başvurabilirsiniz.

İstemediğiniz bir iş ortamında çalışıyor olmanız sanırım, bir depresyon durumunun gelişmesine neden oluyor, bunun için bir uzmandan yardım alabilirsiniz. Ama şunu da bilin ki, hayatta hiçbir şey siyah ve beyaz değildir. Her zaman ara renkler de vardır ve siz mesleğinizi icra edebileceğiniz bir ortam bulsanız bile burada da hoşunuza gitmeyen durumlar olabilir...