Futbolda, zaman zaman bu tip olaylar yaşanmıştır.

Bizde Türk Milli takımı olarak ulusumuza ve futbol tarihimize bir mucizeyi yaşattık.

İlk 45 dakikada Koller, golü atınca bu maçı kolay “koparamayacağız” diye konuşmaya başladık.

Ama futbol bu, ne zaman ne olacağı, kimin ne yapacağı asla bilinmez.

İkinci yarının en başında ikinci golü de yedik.

Herkes de “bir umutsuzluk bir eyvah” vardı. Ama dedim ya, futbolun mucidi İngilizler futbolun adını “tuhaf oyun” koymuşlar.

çekler’in üçüncü golü atmaları içten bile değildi. Top direğin içine vurdu ve karambolle uzaklaştırdık. Maçın 75. dakikası oynanıyordu. Sağ taraftan yaptığımız nefis bir ortada Arda umut kapılarımızı açtı.

Şu anda dünyanın bir numaralı kalecisi olan Petr Cech, Arda’nın bu şutuna “şöylesine eğildi” o kadar.

Esas çek Cech, bize bir gol hediye etti. Tuttuğu topu o üstün fiziğine rağmen “al da at” dercesine Nihat’ın önüne bıraktı.

Nihat da topla beraber kaleye girdi. Sonra da kalecinin suratına şöyle bir baktı “bu da olur mu” gibilerinden ama iyi ki de oldu.

Bu gol çek takımını tümüyle oyundan düşürdü. Maç “penaltılara gidecek” diye düşünürken; üçüncü golümüz geldi.

Nihat nefis sıyrıldı, “çok kişi buna ofsayt diyor ama dikkat ederseniz ofsayt değil” üçüncü golümüzü attı. Oyunun son dakikası bizim için bir kabus oldu.

Volkan, Koller’e vurunca bu oyuncu yeri öptü.

Hakem de kırmızı kartını Volkan’a çıkardı. Bu arada hepimiz korktuk. Nedenini anlatayım.

üç dakikada Tuncay ile bir gol yersek penaltılara gidecektik. Ve penaltılarda da kalemizde Tuncay olacaktı. Maçtaki bütün bu olaylar sinema şeridi gibi hepimizin gözünün önünden geçti ve gitti. Şimdi mutluyuz. Milli takımımız kötü başladığı şampiyonayı mucizevi bir galibiyetle noktaladı. Sırada Hırvatlar var. Haydi bakalım, hayırlısı.