Yaşlı bir adam elindeki bastonuyla küçük bir çocuğu kovalıyor. Çocuk adama rağmen içeri girebilmek için direniyor ve "Annem içerde namaz kılıyor ben de onun yanında beklemek istiyorum" diyor. Ama adam öfke ile kükrüyor ve "gürültü yapıyorsun, çık buradan, insanları rahatsız etme..." diye bağırarak çocuğu kovalıyor. Çocuk korkuyor, bu nur yüzlü amcanın kendisine neden bu kadar kaba davrandığına bir anlam veremiyor. Ve "galiba arkadaşımla kavga ettiğim için kötü insan oldum o yüzden beni camiye almıyorlar" diye düşünüyor. Sonra şadırvanın kıyısına oturuyor ve üzgün bir vaziyette anneyi beklemeye başlıyor. Az sonra anne geliyor ve birlikte eve gidiyorlar. Çocuk anneye bir hiçbir şey anlatmıyor. Ama o günden sonra büyükbaba ne zaman haydi oğlum camiye gidelim dese "hayır gitmem" diye direniyor. Çünkü korkuyor ama kimse onu anlamıyor...

Ne yazık ki, bazı insanlar çocukların ruh ve duygu dünyalarına inemedikleri gibi hatalarını maharet sanır ve onların şiddet ve dayatma ile terbiye edilebileceğine savunurlar. Oysa, çocuk korktuğu için kendisine söylenenleri aynen tatbik eder ama otoriteden uzaklaştığında her şeyi terk eder ve tepki gösterir. Çocuğa baskı uygulayan büyükler ise yaptıklarının işe yaramadığını hiçbir zaman anlayamazlar.

Hazreti Peygamber, namazda iken torunları sağında solunda durur ve onunla oynamak isterlerdi. Hatta bir keresinde, Efendimiz namazda iken torunu omzuna çıkmıştı da o secdeyi uzatmış ve onu incitmemeye özen göstermişti. O çocukları gördüğünde selam verir, hal hatır sorar oyunlarına katılır ve onlara sevgi ile ifade ederdi. Bilmiyorum acaba ellerinde baston ile bu çocukları kovalayan amcalar, acaba kimi örnek alıyorlar? Ya da yaptıkları işin geçerli olabileceğine kendilerini nasıl inandırıyorlar ? Oysa çocukların sevgi dolu kalpleri iyiliğe açıktır ve onlara iyi tarafından yaklaştığınızda beklediğiniz sonuca daha rahat ulaşabilirsiniz.