Platon, meşhur mağara istiaresinde, zamanın çarpık eğitim anlayışını ve insanların içine düştüğü saplantıları metaforik bir tarzda ifade eder. Buna göre, mağaranın derinliklerinde elleri ayakları bağlı vaziyette bekleyen insanlar yeryüzünden sızan bir ışık hüzmesiyle sadece bulundukları alanı görebilmektedirler. Yukarıda, mağaranın çeperlerinde bir ateş yanmakta fakat ne yazık ki, yanan ateşle buradaki kişiler arasında bir duvar vardır. Duvarın ardında ise, garip insanlar dolaşmakta ve mağaranın derinliklerinde elleri kolları bağlı yaşayan ve hayatı sırf bulundukları alanla tanımlayan insanlar, sadece ateşin duvara vuran gölgesini görebilmektedirler. Bu kimseler, kısıtlı uyaranlara sahiptirler ve mağaranın duvarına vuran gölgelerle nesneleri karıştırmaktadırlar. Çünkü buradaki insanlar, sadece bu daracık alanda gördükleri ve işittikleri duyusal bilgilerle düşünmektedirler. Fakat günün birinde mahkumlardan biri zincirleri kırıp mağaranın dışına çıktığında, her şey değişecektir. Çünkü mağaranın dışına çıkan ve orada daha zengin ve daha gerçekçi hayatla karşılaşan ve bunu gördüğünde, hayat algısı değişen kişi bunu arkadaşlarına anlattığında, büyük bir tepkiyle karşılaşacaktır. Bu kimsenin, saplantılardan, körükörüne inandığı bağnazlıklardan, yanılgılardan arınması buradaki kimseler için hiç de kabul edilir bir şey olmayacaktır.

Yaşadığımız dünyada insanlara, çarpık düşünceler, hurefeler empoze eden , bazı itici kuvvetler vardır. Bunlar, ister ferd olsun, ister televizyon, medya ya da kurum ve kuruluşlar olsun insanın algılarını etkileyerek onu kendi gerçeğini görmekten doğruya ulaşmaktan alıkoyabiliyorlar. Anca insan isterse aklı ve iradesiyle bu etkilerden kurtularak mağaradan çıkmayı başarabilir.