Türkiye’nin en büyük iddialarından biri de İslâm dünyasına örnek olabileceği yolundaki kanaattir. Kâğıt üzerinde olsa da ‘laik ve demokrat’ siyasî yapısı dolayısıyla Avrupa ve Amerika da bunu ister. Türkiye’yi ya da başka İslâm ülkelerini ziyaret eden yöneticiler, her fırsatta Türkiye’nin bu yönünü öne çıkarıp, “Siz de böyle olun, Türkiye’yi örnek alın” derler. Nitekim, Eylül 2011'de Mısır’ı ziyaret eden Başbakan Erdoğan da “laiklik” vurgusu yapmış ve Mısırlıları bile şaşırtmıştı...
Keşke ülkemiz, İslâm dünyası nezdinde örnek alınabilecek durumda olsa. Elbette Türkiye’nin İslâm ülkeleri nezdinde örnek alınabilecek uygulamaları vardır, ama sistemi bir bütün olarak almak ve uygulamak pek de mümkün görünmüyor. Bir defa, Türkiye’de yaşayan milyonlar mevcut sistemden memnun değil ki başka İslâm ülkeleri bu yanlış sistemi örnek alsın, uygulasın.
Üzücü olsa da ülkemizin hem laiklik hem de demokratlık noktasında olması gereken yerde durmadığını kabul etmek zorundayız. Maalesef laiklik ‘dine karşı durmak’ şeklinde anlaşılmış ve öyle de uygulanmıştır. “O uygulamalar eskide kaldı, şimdi gerçek anlamda hür, demokrat ve laik bir ülkeyiz” sözü de inandırıcı değil. Elbette tek parti devrindeki gibi ‘kötü’ durumda değiliz, ama hâlâ laiklik yanlış anlaşılıp öyle de uygulanıyor. Düşünün ki, “Allah-ü Ekber” diyerek ezan okunmasına bile ‘laiklik’ adına itiraz edenler var. İslâmın emir ve yasaklarına itiraz edenlerin ‘laiklik’ balonuna sarılması tesadüf müdür? Böyle yaparak mı İslâm dünyasına örnek olunacak?
Bediüzzaman Hazretleri, Birinci Dünya Savaşındaki mağlûbiyetimiz üzerine [Rüyada Bir Hitabe’de] sorulan bir soru üzerine şöyle der: “... [kendini] hilâfete bayraktar görmüş olan bu devlet-i İslâmiyenin felâketi, âlem-i İslâmın saadet-i müstakbelesiyle telâfi edilecektir. (...) Biz incinirken, âlem-i İslâm ağlıyor; Avrupa ziyade incitse, bağıracaktır. Biz bu mağlûbiyetle bir saadet-i acile-i muvakkate [peşin yaşanan geçici saadet] kaybettik.” (Tarihçe-i Hayat, Birinci Kısım, İlk Hayatı, 117)
Bu tesbit, İslâm dünyasının Türkiye ile her zaman yakından ilgilendiğini, onu örnek almak istediğini, Türkiye incinince İslâm âleminin ağladığına dikkat çekiyor. Dolayısıyla Türkiye’nin örnek olması mümkün, ama keşke örnek olabilecek sağlam bir sistem hüküm sürmüş olsa!
Bu noktadaki derin yaralarımızdan biri de hâlâ hüküm süren 1982 Darbe Anayasasıdır. “Ha değişti, ha değişecek” derken hâlâ yerinde duruyor. Gerçi bazı maddeleri değişti, ama “değişmez ve değiştirilmesi dahi teklif edilemez” maddeler var oldukça 1982 anayasası ile bir yere varılmaz.
Yöneticileri ile yönetilenler arasında problem yaşanan tek ülke elbette Türkiye değil. Başka İslâm ülkeleri de bu hususta sıkıntılı. Irak’ta da, Suriye’de de başka İslâm ülkelerinde de benzer sıkıntılar var. Gelişen şartlar sonrasında bazı ülkelerin yöneticileri değişti, ama sistemleri hâlâ değişmiş değil. Müsbet yolda ilerlemek isterken Türkiye’den de örnek almak istiyorlar, ama baktıklarında 1982 Anayasası gibi bir engelle karşılaşıyorlar. Düşünün ki bu ülkeler Türkiye’yi örnek aldı ve 1982 Anayasasını tercüme edip uygulamaya koydu. Doğru bir adım atmış olurlar mı? 30 yıldır kurtulmak istediğimiz ‘kötü’ bir anayasa başka İslâm ülkelerinin derdine çare olabilir mi?
Nitekim, Türkiye’yi örnek alması umulan ve beklenen Tunus, hızlı adım atarak kendisine uygun yeni bir anayasa hazırlamak için kolları sıvamış. Anayasa Hazırlık Komisyonu Genel Raportörü Habib El-Hıdır, anayasa taslağının 6 Ağustos’a kadar hazır olacağını açıklamış. (AA, 17 Temmuz 2012)
Peki, üzerinde aylarca çalışma yapılan yeni ve sivil Türkiye anayasası nerede? Hızlı başlayıp da iş bitirememek bizim birinci özelliğimiz mi oldu?
Gerçek anlamda hür, âdil ve demokrat olalım ki İslâm dünyası da çekinmeden bizi örnek alsın. Aksi halde bu kuru bir iddiadan ibaret kalmaya mecbur olur...