Somali, Suriye ve PKK, içimizi ezen, endişelendiren ve bölgenin selameti için kalıcı çözüm bekleyen meseleler olarak ramazan ayının dualarına karıştı.
Somali sömürgeci batının elinde oyuncak olmuş, iç düzenini kuramamış bir ülke. İnsanların hayatla olan bağı koparılmış. Açlığın oyduğu kara bakışlar, fotoğraflardan çıkıp evimizin içinde dolaşıyor, lokmaları boğazımıza diziyor, rahatımızı sorguluyor. Açlıktan derisi kemiklerine yapışan ve üzerinde sinekler uçuşan bedenleri seyretmeye tahammül edemiyor, gözlerimizi kapatıyoruz. Ama binlerce kara göz bizi bırakmıyor, yakamıza yapışıyor, kaçamazsın, diyor. Kaçamıyoruz, bakışlarını gözlerimizin değil yüreklerimizin ekranına kazıyorlar çünkü.
Sefaletiyle sağır vicdanların karşısına dikiliyor Somali. Dünya coğrafyasında insanlığın kara lekesi olarak yer alıyor. Hırsın, ihtirasın, vahşetin, insanlığı ne hâle getirdiğinin ibret tablosu. Somali’de dünyada yalnızca ben varım, dünya bütünüyle benim payım, diyen sömürgeciliğin karanlık yüzü yansıyor. Somali, kabile çekişmelerinin ve fikirsiz idarecilerin sebep oldukları cehaletle sürünüyor.
Bazı hadiselere ülkemizde pek çok fakir varken niye oraya gidiyoruz gibi yorumlar karıştırmak haksızlık olur. Orada insanlar mecalsizlikten yerlerde sürünüyor. Şikâyet etmeye dahi güçleri yok. Neredeyse zihinleri durmuş. Belki verdiğiniz yiyeceği ne yapacağını kestiremeyenler bile vardır. Allah insanı açlıkla terbiye etmesin. Bizler önümüze konan yemeğin tadını tuzunu arıyoruz. Somali’de damak tadı çoktan unutulmuş, şu anda sadece bedeni hayata döndürecek iki lokmalık gıdaya muhtaçlar.
Muhtaca yardıma koşmak hem devlet geleneğimizde var, hem de kültürümüzde. 1845 yılındaki kıtlıkta Sultan Abdülmecit’in İrlanda halkına para ve yiyecek yardımı yaptığı İrlandalıların hafızasında silinmemecesine yer etmiştir. Yine, İkinci Abdülhamid’in, 1894 yılında Amerika’daki orman yangınına yaptığı hatırı sayılır yardımın izleri devam etmektedir.
Bizim medeniyetimizin harcı merhametle yoğrulmuştur ve felâket üzerinden çıkar sağlamayı zûl bilir. Batı ile ayrıldığımız önemli noktalardandır bu.
Küçük yaşlarda Afrika’da çekilen filmlerden çok hoşlanırdık. Ormanlarda geçen macera filmleriydi. Batılı yakışıklı adam ve bebek yüzlü sevgilisi ince mi ince yürekleriyle kara yüzlü cahil ve medeni olmayan(!) yerlilere bir evliya sabrıyla yol gösterirlerdi. Onlara medenilik örneği olurlardı. Dünyada yaşananlar bu filmlerin hangi niyetlerle çevrildiğini emperyalizmin gerçek yüzünü zaman içerisinde bize öğretti.
Çok şükür adımlarımızı onlara özenerek, onların tarif ettiği gibi atmıyoruz. Milletimiz ne yaptığını şuuruyla çoluk çocuk imkânlarını seferber ederek Somali’nin yardımına koştu. İlk hedef, onlara ölümle hayat arasında can çekiştiren açlığı bertaraf etmekti. İnşallah ardından, o insanları çaresizlikten kurtarıp normal hayata döndürecek imkânların projeleri de hazırlanacaktır. Bu yüzden kaynakların birleştirip doğru şekilde kullanılması konusunda dikkatli olmak gerekiyor.