Günümüzde anne babalık ne zor zanaat!
Sırtınızı yaslayıp içinizi az çok rahat tutacağınız geleneklerin yerinde yeller esiyor.O rahatlığın yerini sürekli huzursuzluk aldı.
Hatta çevremdeki genç annelerde akut bir panik havası seziyorum.
Acımasız bir dünya çünkü!
Anne babalığı bile bir yarış kulvarı haline getiren, birbirleriyle çocukları üzerinden yarışıp durdukları bir dünya!
Bakıyorum, hepsi gizliden gizliye sorguluyor kendini: Acaba iyi bir anne miyim? Acaba babalık açısından üzerime düşen görevleri yerine getirmekte iyi miyim? Popüler kültüre, televizyonlara, profesyonel akıl hocalarına, hatta eşe dosta kulak verdiklerinde, moralleri iyice bozuluyor. Çünkü onlara göre hep bir "yanlışlık" ve "başarısızlık" söz konusu!
***

Geçen gün oğlu ergenlik çağına gelen bir arkadaşımla laflıyoruz.
Başladı oğluna karşı görevlerini anlatmaya ve projelerini sıralamaya.
Sanki sarp, engebeli, tehlikelerle dolu bir yolda sürecek uzun bir yolculuğa çıkmış gibi...
Bu arada karısından söz edişi de ilginçti. Bir anneden çok bir pedagoji uzmanından bahsediyor gibiydi. Oysa düşünün, bir pedagogla bir anne aynı şey midir? Annelik "çocuk terbiyesi"nden ibaret midir?
Popüler klişeler de bir işe yaramıyor, hani "biz çocuğumuzla arkadaş gibiyiz" inancı falan...
Çocukların dolu arkadaşı var. Asıl ihtiyaçları müşfik bir otoriteye sahip anne baba! Ama gelin de bunu modern ebeveyn olmaya çalışan arkadaşlarıma anlatın, bakalım!
Dahası...
"Çocuğum iyi bir insan olsun!" çabası ve dileğinin de rafa kaldırıldığını gözlemliyorum. Her şeyi rekabet malzemesi yapan modern hayat "iyi insan" ve "erdemli insan" arayışını rafa kaldırıyor.
"Çocuğum başarılı olsun!" diye çırpınılıyor, göz başka bir şey görmüyor!
Anne babalar, dedim ya, bu yüzden hep huzursuzlar. Çocukların ise daha yeni yetmelik çağında ruhları yorgun düşüyor!
Hal böyleyken...
Söyleyin, sizce nasıl bir gelecek bekliyor bizi?