Avustralya'da ağır hastalarla çalışan bir hemşire, emekliliğinden sonra bu konuyla ilgili bir kitap yazmış. Kitapta ölümcül hastalığa yakalanan insanların hayatlarının son döneminde en çok neye pişman olduklarına yer verilmiş. Sözkonusu çalışmanın sonucunda ise, ölüm döşeğindeki insanların en fazla dostlarını kaybettikleri için pişmanlık duyduklarını yani, diğer insanlarla olan ilişkilerindeki ihmalkarlık olduğunu ortaya koymuş. Hemşire Bronnie Ware, deneyimlerini yazdığı kitabında, hastaların en çok neye pişmanlık duyduklarını beş başlık altında toplamış.

1- Başkaları için yaşamak yerine kendim için yaşayabilseydim 2- Bu kadar çalışmasaydım 3- Duygularımı ifade edebilseydim 4- Arkadaşlarımla ilişkilerimi sürdürebilseydim 5- Daha çok mutlu olabilmek için çaba gösterseydim... Bronnie'nin çalışmalarından çıkardığı sonuçlara baktığınızda, Batılı bir insanın genel karakterini ve hayattan beklentilerini görebilirsiniz. Oysa bir Müslüman için, ister hayatın başı ister sonu olsun pişmanlıklar kul olarak sorumlulukların yerine getirilip getirilmediğiyle ilgilidir... Müslümanın pişmanlığı, daha mutlu olsaydım, daha fazla gülseydim hiçbir şeyi kafama takmasaydım gibi dünyevi beklentilerden oluşmaz. Aksine, kişi Allahın rızasına uygun yaşayıp yaşamadığını kritik eder.

Hangi kültürden hangi inançtan beslenirseniz o kültürün bir versiyonu olursunuz. Dolayısya Bronnie'in çalışması hayatını ilahi ölçüler dahilinde daha verimli kılmaya çalışan ve kulluk bilinciyle hareket eden biz Müslüman toplumlara oldukça yabancı. Zira bizler, geçici heves üzerine kurulan mutluluklardan ziyade, ebedi olan bir mutluluğu arzu ederiz.