* Tamah: Hırsla isteme, şiddetle isteme. Mala, paraya, servete karşı aç gözlülük. Kimileri, siyaseti hizmet için değil de, mal-mülk, para ve servet kazanmak için yapar.

Meselâ, tabandan tavana kadar takip edip araştırırsak, şu dehşetli olay ile karşılaşırız:
Siyasî parti teşkilâtlarında, tabandan tavana kadar bakınız; ne için endişe ediyor; neyin mücadelesini veriyorlar? O ihale senin, bu ihale benim, o arsa senin, bu parsa benim!
* Humk: Ahmaklık, bönlük, aptallık. Siyasî birikimi yoktur. Feraseti de yoktur. Siyasî, içtimaî, ekonomik meseleleri anlayacak, sentez yapacak, değerlendirecek çapta değildir. Ama, ahmaklığından ileri atılır. İç mihrakların ve dış güçlerin siyasî entrikalarına kapılır.
* Dinsiz, ateist aslında mesleğini icra etmek ister.
* Taassup: Bir şeye körü körüne yapışmaktır. Siyaseti de bunun için kullanır. Öylesine ki, ülkenin demokratikleşmesini, ilerlemesini, dindarlaşmasını istemediğinden mutaassıp insanları, kitleleri bir yöne sevk ederek makam, mevki sahibi, hatta iktidar yapar.
İşte insî ve cinnî şeytanlar bu damarları, basın, bilhassa tv ve internet yoluyla, “fiilî propaganda ile işlettiriyor, zayıf damarları buluyor” ve kendi hasis emellerine âlet ediyor, kullanıyor.
Bediüzzaman bilhassa ehl-i dünyanın hafiyelerine (ajanlarına) ve propagandacılarına karşı bizi uyarır:
“Ey kardeşlerim ve ey hizmet-i Kur’ân’da arkadaşlarım! Bu hubb-u cah cihetinden gelen dessas ehl-i dünyanın hafiyelerine veya ehl-i dalâletin propagandacılarına veya şeytanın şakirtlerine deyiniz ki: ‘Evvelâ rıza-yı İlâhî ve iltifat-ı Rahmânî ve kabul-ü Rabbânî öyle bir makamdır ki, insanların teveccühü ve istihsânı, ona nispeten bir zerre hükmündedir.” (Bediüzzaman Said Nursî, Mektubat, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 401.)
Kitleleri, tarikat ve cemaatleri “makam, mevki, tamah (mala karşı açgözlük), para vs.” zaaflarla kendine ram eden “ifsat, dinsizlik ve ahlâksızlık komiteleri” bizi rahat mı bırakıyor acaba?