Şanlıur­fa Bü­yük­şe­hir Be­le­di­ye­si ve Tür­ki­ye Ya­zar­lar Bir­li­ği ta­ra­fın­dan ter­tip­le­nen 3. Şe­hir Tâ­ri­hi Ya­zar­la­rı Kon­gre­si için Ur­fa­’day­dık. Çok gü­zel in­san­lar, çok yü­ce gö­nül­ler ta­nı­dım. Bun­la­rı yaz­mak ni­ye­tin­dey­ken dö­ner dön­mez,  yol ar­ka­da­şı­mın “Ey­vah! An­ka­ra­’ya dö­nü­yo­ruz.” bu­ruk­lu­ğu­nu hak­lı çı­ka­ran “Ha­yâ­tı dur­du­ru­n” çağ­rı­sı ile kar­şı­laş­tım. 

As­lın­da çağ­rı­yı ora­day­ken oku­dum ama hü­küm­süz kal­dı. Tür­ki­ye­’de ha­yâ­tı dur­du­ra­ca­ğı­nı sa­nan akl-ı ev­vel­ler, Tür­ki­ye­’yi ken­di­le­rin­den ibâ­ret sa­nan za­val­lı­lar, Ur­fa­’da si­nek vı­zıl­tı­sı gi­biy­di.

Ur­fa, ca­nı­mı­za can kat­tı. Ur­fa­lı­lar gön­lü­mü­zü hoş et­ti. En çok da Yu­suf Am­ca. Am­ca di­ye­cek ka­dar sa­mî­mi ol­ma­dık ama ben onu ta­nı­yo­rum. Bi­li­yo­rum. Onu İs­tan­bu­l’­da gör­düm. Amas­ya­’da gör­düm. Pü­ren­li Yay­la­sı­’n­da bi­ze çay ik­râm et­miş­ti. Sun­gur­lu­’da, kır­mı­zı ışık­da dur­du­ğu­muz za­man, o ka­dar ara­ba için­de ge­lip bi­zim ara­ba­yı seç­miş; “Be­ni Ço­ru­m’­a gö­tü­rün.” de­miş­ti.

Yu­suf Am­ca, her gün kon­gre­ye ge­le­rek ko­nuş­ma­la­rı din­le­di. Vak­tiy­le, Ede­bi­yat Fa­kül­te­si­’n­de oku­muş. Me­mu­ri­ye­te ısı­na­ma­yın­ca dö­nüp top­ra­ğı ter­cih et­miş. Be­nim için böy­le in­san­lar, Muh­sin Çe­le­bi gi­bi­dir. Va­ta­nı için ca­nı­nı ver­me­ye ha­zır­dır ama ik­bâ­li eli­nin ter­siy­le iter. Te­vâ­zu­sun­dan an­la­ma­dık; me­ğer çok zen­gin­miş. “Va­kıf in­sa­n” di­ye ta­nıt­tı an­la­tan ki­şi. Fa­kir fu­ka­ra ba­ba­sıy­mış. Öğ­ren­ci­le­re çok yar­dım edi­yor­muş. Her ge­li­şin­de elin­de ga­ze­te­ler, kâ­ğıt­lar var­dı. Oku­ya­lım di­ye biz­le­re da­ğıt­tı. 

Ur­fa­’da böy­le bir kül­tü­rel fa­ali­yet ya­pıl­dı­ğı için çok mut­luy­du. Yaş­lı ol­du­ğu için ağır ağır yü­rü­ye­bil­di­ği hâl­de, ken­di­si­ne yer ver­mek için aya­ğa kal­kan ya­zar­la­ra hür­me­tin­den adım­la­rı­nı hız­lan­dı­rıp “Kalk­ma­yı­n” di­ye işâ­ret et­me­si dik­ka­ti­mi çek­ti. Dö­ner­ken biz­le­ri ha­yır duâ­lar­la yol­cu et­ti.

Gö­bek­li­te­pe­’de bi­zi kar­şı­la­yan ve ha­yâ­tın de­vâm et­ti­ği­ni müj­de­le­yen bâ­dem ağa­cın­dan bah­set­me­mek ol­maz. Mis gi­bi ba­har ko­ku­yor­du. Cem­re­le­rin düş­tü­ğü­nü, nev­ru­za az kal­dı­ğı­nı ha­ber ve­ri­yor­du.

Ya­rın 11 Mart.

Ya­rın sa­bah, Al­lah izin ve­rir­se tıp­kı bu sa­bah ol­du­ğu gi­bi gü­zel bir ba­har sa­ba­hı­na “mer­ha­ba­” di­ye­ce­ğim. Kah­val­tı ha­zır­la­ya­ca­ğım. Mut­fa­ğı, mis gi­bi çay ko­ku­su sa­ra­cak. Son­ra ço­cuk­la­rı oku­la gön­de­re­ce­ğim. Sar­dun­ya­la­rı­mı su­la­ya­ca­ğım. Mu­hab­bet kuş­la­rı­nın ge­ve­ze­lik­le­ri­ni din­le­ye­ce­ğim. Muh­te­me­len ça­ma­şır ma­ki­ne­si­ni ça­lış­tı­ra­ca­ğım. Da­ha bir sü­rü iş için evin için­de koş­tu­ra­ca­ğım.

Kı­sa­ca­sı, her gün ne ya­pı­yor­sam onu yap­ma­ya de­vâm ede­ce­ğim. 

Ha­yât dur­ma­ya­cak.

Ya­rın 11 Mart.

Yu­suf Am­ca da ha­yâ­ta de­vâm ede­cek in­şal­lah. Bir fa­ki­ri se­vin­di­re­cek. Bir öğ­ren­ci­yi do­yu­ra­cak. Ga­ze­te­le­ri­ni oku­yup baş­ka­la­rı da oku­sun di­ye da­ğı­ta­cak. Tür­ki­ye için du­â ede­cek. “Al­lah, mil­let düş­man­la­rı­na fır­sat ver­me­sin. Al­lah dev­le­te ze­vâl ver­me­sin.” di­ye­cek.

Vel­hâ­sıl ha­yât dur­ma­ya­cak. 

De­ğil mi Yu­suf Am­ca?