29 Mart'ta yapılacak yerel seçimler için adayların hemen tamamı sahaya çıkmış ve faaliyetlerine başlamış durumda.

Belediye başkanları, belediye meclis üyeleri, il genel meclisi üyeleri ve mahalle muhtarları için oy kullanılacak olan seçimler için oldukça kabarık sayıda aday var.

İlginç olan, sahadaki çalışmaların mahalli olandan çok geneli hedef alıyor olması.

Yani yapılacak seçim sanki belediye başkanlığı seçimi değil de, ülkeyi yönetecek TBMM üyelerinin seçimi imiş gibi bir hava var ortalıkta.

Bununu sebebi de, ülkemizin henüz genel meselelerini halledememiş olmasında aramak gerekiyor, anlaşıldığı kadarıyla.

Ekonomik krizin toplumun bütün kesimleri tarafından maruz kalınan etkileri de, çalışmaların mahalli olandan çok genele yönelik olması sonucunu doğuruyor.

İktidar ve anamuhalefet partilerinin genel seçimlerde çok işine yaradığı anlaşılan karşıtlık durumu, mahalli seçimlerin de en önemli argümanlarından.

Hemen her büyükşehirde, ilde, ilçede ve beldede; adayların bahsi geçen yerler için düşündüklerinden çok, genele yönelik vaat ya da eleştirileri ön plana çıkıyor.

Seçim sahasının en gözde konularından birisi ise, malum, yolsuzluk iddiaları.

'Tencere dibin kara, seninki benden kara' şeklinde özetlenebilecek bu iddialar havada uçuşurken, iddia sahipleri, 'partilerinin ve kendilerinin sütten çıkmış ak kaşık olduğuna' insanları inandırmaya uğraşıyorlar.

Mahalli seçimlerin en önemli gerçeklerinden birisi ise 1994'te başlayan Milli Görüş Belediyeciliği'nin bu hususta adeta bir milat oluşturuyor olması.

1994'den önce, çöp-çukur-çamur ve susuzlukla anılan belediyecilik, bu tarihten sonra, bu türden sıkıntıların olmadığı bir hizmet alanı olmuş.

Bu değişimi ya da devrimi sağlayan da Milli Görüş kadroları.

Belediyelere ayrılan imkanların başka yerlerde kullanıldığı, birilerinin cebine ya da kasalarına pompalandığı, işbaşındaki partilerin genel merkez inşaatlarına harcandığı... devirler, Milli Görüş belediyeciliğinin işbaşına gelmesi ile geride kalmış ve 1994'den sonra, bu imkanların tamamı, harcanması gereken yerlere, yani halkımıza hizmet olacak sahalara harcanmış.

Milli Görüş belediyeciliğinin başarısı sadece halka harcanması gereken imkanların onlara hasredilmesi ile sınırlı kalmamış tabii.

O dönemlerin en önemli özelliklerinden birisi de, bu imkanların bereketlendirilerek halka hizmet olarak sunulması. Yani bu imkanların rant haline getirilerek birilerine aktarılması yerine; kaliteli, kalıcı hizmetlerin mümkün olduğu kadar az masrafla, kesinlikle israf edilmeden gerçekleştirilmesi de, efsane çapında hizmetlerin gerçekleştirilmesine zemin hazırlamış.

İnsanların çoğu, Refah Partili belediyelerin, Şanlıurfa ve Konya'dan başlatıp, Arnavutköy, Sultanbeyli, Kağıthane, Bahçelievler, Güngören, Bağcılar ve Tuzla ile devam ettirerek, 1994'ten sonra, İstanbul başta olmak üzere bütün Türkiye'de gerçekleştirdiği ve buralardan bütün Türkiye'ye örnek oluşturan hizmetlerini unutmuş değiller.

Mahalli yönetimlerde devrim niteliğindeki bu hizmetlerin ardından gelen Refahyol iktidarının genel manada yaptıkları nasıl insanların dilinde ise belediyecilik alanında konulan Milli Görüş Çıtası'nın ne demek olduğu da, insanımız tarafından iyi biliniyor...

Bu çıta, yalnızca Milli Görüş Belediyeleri tarafından değil, onlardan geri kalmamak gerektiğini anlayan diğer partili belediyeler tarafından da dikkate alınmak durumunda kalınmıştı çünkü...

Sahadan anlaşıldığı kadarıyla, insanımız şimdi Milli Görüş'ün, belediyecilik hususunda yeni bir çıta daha koymasını bekliyor.

Bu yeni çıtanın, halkımızın hemen her türlü ihtiyacını karşılamayı temel esas kabul eden 'Sosyal Belediyecilik' olduğunu ve bunu yapabilecek kadroların da Saadet Partisi kadroları olduğunu, rahatlıkla söyleyebiliriz.