Hikmet Konak isimli okuyucumuz: “Bazı arkadaşlarımız ‘selâm’ diyerek selâmlaşmaktadır. Biz ise, ‘Selâmünaleyküm’ denmesi gerektiğini söylüyoruz. Selâm denir mi?”
Selâmlaşmak, sosyal bir varlık olan insanın ihtiyacı iken, aynı zamanda medenîliğin en bariz vasıflarındandır. İslâmiyet medeniyeti, 15 asır önce, “selâmı” bir umde olarak yerleştirmiştir.
Selâm, hem bir tanışma, hem bir kaynaşma vasıtası, hem emniyet ve güven tesis eden İlâhî bir kelâm olarak korkuyu izâle eder, hem tevâzuyu, sevgiyi yerleştirir.
Bundan dolayıdır ki, Peygamber Efendimiz (asm), “Selâmı tanıdık-tanımadık herkese yaygınlaştırınız” (Kütüb-i Sitte, c.17, s. 492.) buyurmuştur.
Kur’ân, selâm verildiğinde daha iyi bir şekilde mukabele etmemizi istemektedir:
“Bir selâm ile selâmlandığınız zaman siz de ondan daha güzeli ile selâmlayın; yahut aynı ile karşılık verin. Şüphesiz Allah, her şeyin hesabını arayandır.” (Nisâ Sûresi: 86.)
«««
Sizin suâlinize gelince:
İslâmın selâm verme ve alma şekli, kime verileceği, hangi kelimelerin kullanılacağı teferruâtıyla belirtilmiştir. Ve bu, “Selâmün aleyküm” şeklinde yerleşmiş, bir âlem, bir şeâir olmuştur.
Ancak, Kur’ân’da “Selâm!” şeklinde de geçtiğinden dolayı, bu niyetle söylenmesinde hiçbir mahzur yoktur. Çünkü, Kur’ân “selâm” sözcüğünü kullanmaktadır. Selâm âyetlerini takip edelim:
“Artık sağcılardan selâm sana!” (Vakıa Sûresi: 91.)
“Âyetlerimize imân edenler sana geldiklerinde sen onlara deki: ‘Selâm üzerinize olsun. Rabbiniz size rahmet vaad etti...” (En’âm Sûresi: 54.)
“Onların oradaki duâsı: ‘Allah’ım! Seni noksan sıfatlardan tenzih ederiz!’ sözleridir. Orada birbirleriyle karşılaştıkça söyledikleri ise ‘selâm’dır. Onların duâlarının sonu da şudur: Hamd, âlemlerin Rabbi Allah’a mahsustur.” (Yûnus Sûresi: 10.)
Ancak, İslâmın, Kur’ân, Sünnet, yani Peygamber Efendimizin (asm) târif ettiği selâmı vermemek için bu kelimeyi kullananların niyetlerini kast ederek, “selâm” denemez. Her amelde, işte, fiilde olduğu gibi, selâmlaşmada da önemli olan niyettir.